قدر زمان را دانستن

 از طرفی تمرکز بر زمان حال، به ما کمک می‌کند تا آینده‌ای مطلوب بسازیم، در حالی که گذشتگان و آینده‌نگرها را نباید به بهانه زمان از دست داد و البته هرگز از اهداف بلند مدت به خاطر مدت زمانی که تحققش طول می‌کشد، دست کشید. صبر و زمان، دو جنگجوی قدرتمند در اختیار انسان‌های عملگرا و جدّی است. زمان، عاملی است که با پشتکار و صبر به ما در رسیدن به اهدافمان کمک می‌کند. با وجود اینکه نمی‌توانیم مالک زمان شویم، می‌توانیم کنترل کاملی بر چگونگی استفاده از آن داشته باشیم. تنها در برهه‌هایی می‌توانیم از زندگی‌‌مان بیش‌ترین بهره را ببریم که وقت خود را بر مهم‌ترین کارهایمان متمرکز کنیم. با تلاش مستمر و استقامت در طول زمان، حتی بر بزرگ‌ترین موانع نیز می‌توان غالب و چیره شد. حال پس از این مقدمه، عملکردمان نشان می‌دهد مقام نخست را در فرصت سوزی و عدم استفاده کارآمد از زمان داشته‌ایم! همچنین در تعیین اهداف اولویت را رعایت نکرده و تنظیم سیاست خارجی را در اولویت اول قرار داده‌ایم. هم‌نسلی‌های من و بزرگ‌تر‌ها به خوبی به یاد دارند که قبل از آغاز جنگ و در ۱۸ ماه اول پیروزی انقلاب اسلامی چه میزان از کار و تلاش در راستای آبادانی کشور و رفع نیاز‌های ملت صورت می‌گرفت. حتی اردوهای دانش‌آموزی و دانشجویی با عنوان جهادی و با نیت خدمت به روستاییان برگزار می‌گردید. اگر در ادامه با اتکا به قانون اساسی اهداف نظام برای عمران و آبادانی کشور تعیین و سرلوحه دولت و کار و مجاهدات در داخل کشور قرار می‌گرفت با عنایت به سلامت مدیران و کارکنان‌ سرعت سازندگی در کشور به طور بی‌سابقه‌ای اوج می‌گرفت. اگر سران نظام و مدیران کشور از تجربه‌های موفق استفاده و به جای متمرکز کردن امور در دولت به بخش خصوصی اجازه فعالیت می‌دادند ایران امروز همدوش ژاپن پله‌های ترقی را طی کرده بود. ایرانی آباد و آزاد با ملتی مرفه بهتر می‌توانست از مظلومین و آرمان‌های فلسطینیان دفاع نماید. سوال جدی این است که چرا هرم نیاز‌های معروف به مزلو وارونه گردید؟ چرا به جای تامین نیازهای مردم به موضوعات دیگر بها داده شد؟ چرا به جای تامین امنیت مردم که دومین نیاز آنهاست جبهه نبرد و جنگ به گستردگی آمریکا، اسرائیل، عراق و کشورهای حوزه خلیج فارس باز شد و ایران تنها گردید؟ و اگر جبهه‌ای به طرفیت عراق گشوده شد و آثار مطمئن پیروزی هویدا گشت چرا جنگ را پایان ندادیم؟ چرا با شروع ریاست جمهوری آقای خاتمی با شعار تنش‌زدایی در سیاست خارجی و استقبال جهان جواب مثبت به موقع داده نشد؟ و سوال‌های دیگر. اما چرا به توافق خوب برجام در دوره آقای دکتر روحانی این همه در داخل حمله شد؟ چرا شعار برد- برد ایشان مورد غفلت قرار گرفت؟ تا ترامپ برای خروج از آن بهانه بتراشد؟ چرا در دوره بایدن ابهامات و اختلافات بر طرف نشد و چرا واقعیت‌های عرصه منطقه‌ای و جهانی درک نگردید و مذاکرات اخیر ایران و آمریکا تا حصول توافق ادامه نیافت تا جنگ ۱۲ روزه رخ ندهد؟ چرا کاری نمی‌شود تا جنگ مجدد آغاز نشود و یا مکانیسم ماشه فعال نگردد؟ مسئولین محترم توجه بفرمایند که فرصت‌ها به سرعت در حال گذر است.

علی‌محمد نمازی

فعال سیاسی