تندروها اقلیتی که فقط تحمل می‌شوند

همواره نیز اینگونه بوده که هر رای یا نظری که نهادهای بالادستی در موضوعات مختلف بدهند آن نظر صائب بوده و دستگاه‌های و قوای مختلف نیز بدان تمکین کرده و آن را انجام می‌دهند و دیگر هر نهاد یا قوه‌ای به صلاحدید یا احتجاج خود عمل نمی‌کند. به‌عنوان نمونه دو تصمیم از سوی دو نهاد بالادستی در 2 حوزه مختلف که از جمله آخرین تصمیماتی بوده که اتخاذ شده یکی «تعیین تکلیف قانون حجاب در شورای عالی امنیت ملی» و دیگری نیز «حل و فصل لایحه CFT در مجمع تشخیص مصلحت نظام» است که از قضا در هر 2 مورد محل مناقشه دولت و مجلس بوده که در نهادهای بالادستی در مورد آن تصمیم‌گیری شده است. در مورد قانون حجاب که و با توجه به شرایط کشور و مصلحت جامعه این قانون مسکوت گذاشته و رای به عدم ابلاغ و اجرای آن داده شد. در مورد  CFT نیز پس از سال‌ها بحث و بررسی در مجمع تشخیص بالاخره این نهاد رای به تصویب این لایحه داد تا حداقل در شرایط فعلی بتوان از این فرصت برای خروج از لیست سیاه FATF استفاده کرد و مثل سایر کشورها به مراودات بانکی و مالی عادی پرداخت. با این حال تندروها این رویه را بر نتافته و به انحاء مختلف به تقابل با این تصمیمات برخاسته‌اند. جالب اینکه اگر تا دیروز دولت و دولتمردان را مورد حمله، تخریب و هتاکی قرار می‌دادند، اما امروز دیگر طرف حساب خود را نه دولت یا جریان مخالف که نهادهای حاکمیتی می‌دانند و تلاش می‌کنند با فشار و ثائیر این نهادها اهداف و منویات خود را پیش برده و در این 2 مورد نیز با تغییر تصمیمات اتخاذ شده شرایط را برای آنچه خود می‌خواهند فراهم کنند. چنانکه تندروهای بهارستان‌نشین به حدی درصدد تقابل بر آمده‌اند که حتی بر خلاف اصل تفکیک قوا و وظایف ذاتی خود عمل کرده و اظهاراتی مطرح می‌کنند که گویا نهاد‌های بالادست باید به اینها پاسخگو باشند. در حالی‌که تجربه ثابت کرده که این تندروها و دلواپسان فقط صدای بلندی دارند اما اقلیت محدودی هستند که صدایشان به‌جایی نمی‌رسد و اقدامت‌شان نیز نتیجه‌ای در بر ندارد. چه اینکه آنها در ماجرای صحبت‌های محمدرضا باهنر در موضوع حجاب نیز با دادن فراخوان از ملت خواستند که به خیابان‌ها بیایند؛ اما در نهایت چیزی جز سرشکستگی و فهمیدن چندباره این مهم که جامعه با آنها همصدا نیست عایدشان نشد. لذا بهتر است برای اینکه این جماعت بیش از این از سوی ملت طرد نشده‌اند از اقدامات تحریک‌کننده و تقابل‌های ساختگی بپرهیزند و هزینه‌سازی نکنند.

* تقابل با مجمع؟

تصویب لایحه CFT در مجمع تشخیص با مدت‌ها بحث و بررسی‌های کارشناسانه و سنجیدن جوانب موضوع و شنیدن نظرات موافق و مخالف انجام شد و همه نظرات از موافق‌ترین افراد تا مخالف‌ترین‌ها در این مساله حضور داشتند؛ اما در نهایت رای مجمع به تصویب این لایحه بود. این در حالی است که تندروهای مجلس این اقدام مجمع‌نشینان را بر نتابیده‌اند و در تلاش برای تغییراتی بر آمده‌اند. چه اینکه اخیرا نماینده قم متمایل به جبهه پایداری با اشاره به موضوع کنوانسیون‌ (CFT) اظهار داشت: «CFT یکی از ۴۹ کنوانسیون مرتبط با گروه ویژه اقدام مالی FATF است که مبنای آن شفاف‌سازی و افشاگری مالی است و بر اساس سازوکار این کنوانسیون، کشورها موظف هستند تمام نقل و انتقال‌های بانکی و تراکنش‌های مالی خود را در چارچوب قواعد تعیین‌شده ثبت و به اشتراک بگذارند». مجتبی ذوالنوری گفت: «تا زمانی‌که ما تحت تحریم هستیم و مجبوریم برای تامین نیازهای کشور تحریم‌ها را دور بزنیم، عضویت در CFT به منزله انداختن طناب به گردن خودمان است، اما اگر روزی تحریم‌ها برداشته شود، نخستین کشوری که این کنوانسیون را امضا می‌کند ما خواهیم بود». وی افزود: «اکنون این موضوع در مجلس معلق است و طرحی سه‌فوریتی از سوی آقای مالک شریعتی نماینده تهران برای جلوگیری از اجرای آن در دست بررسی است». حال پرسش اینجا است که تندروهای مجلس از اختیارات خود بی‌خبرند یا از تفکیک قوا و روند بررسی قوانین اطلاعی ندارند؟ لایحه CFT از طرف مجمع تشخیص مصلحت نظام که نهادی بالادست مجلس است تصویب شده و به نوعی فصل‌الخطاب در این موضوع است. لذا تندروهای مجلس نمی‌توانند حتی با طرح سه‌فوریتی نیز مصوبه‌ای که در مجمع به تصویب رسیده را کنار زده و از اجرای آن جلوگیری کنند. گرچه این پرسش نیز همچنان به اذهان متبادر می‌شود که تندروها چگونه در مقابل نهادهای بادستی و تصمیماتشان می‌ایستند و با تخریب آنها به‌دنبال منویات خود هستند؟ چنانکه ذوالنوری اظهارداشت: «آیا وقت آن نیست که از لجنه‌های محدودی مثل جلسه سران قوا خارج شویم و نهادهای رسمی را در حل مشکلاتی کشور به بازی بگیریم و از ظرفیت و توان آنها استفاده کنیم؟»

*تندروها؛ فقط صدا

یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب در خصوص مخالفت تندروها در قبال مصوبات نهادهای بالادستی اظهار داشت: من حدس می‌زنم تحلیل این است که اینها را به‌عنوان تعدیل‌کننده و وزنه‌ای نگه داشته شده‌اند تا جریانی که رو به تحول و بازشدن فضاهای فرهنگی است خیلی تند نرود و تعدیل شود. شاید این پس ذهن بعضی از سران نهادهای مهم کشور باشد که اینها قابل کنترل هستند و هروقت بخوایم می‌توانیم صدایشان را ساکت کنیم. احمد شیرزاد به «آرمان ملی» گفت: مثلا در بحث‌های سیاسی گاهی همین که اینها وجود داشته باشند و شعارهای تندی مثل خروج از NPT بدهند که همین‌ها به‌عنوان ابزاری استفاده می‌شود که خارجی‌ها بدانند چنین نظراتی هم وجود دارد. در واقع این طور نیست که در سطح جامعه همه یک‌‌جور فکر کنند بلکه نظرات افراطی هم در مقابل آنها هم وجود دارد. به همین دلیل تندروها یک اقلیت فرهنگی هستند که دارند تحمل می‌شوند و احتمالا تحلیل نهادهای بالادست کشور این است که اینها خطری ایجاد نمی‌کنند و من خودم هم شخصا فکر می‌کنم اینها خیلی خطری ایجاد نمی‌کنند. وی افزود: بالاترین کاری که از دستشان برمی‌آمد تصویب قانون عفاف و حجاب بود که دست و پای همه مسئولان کشور را ببندند و هزینه کلانی را برای نظام یه بار بیاورند، اما دیدیم که شورای عالی امنیت ملی آن را متوقف کرد و آقای باهنر نیز صراحتا گفت مصلحت کشور در نبودن این حرف‌ها است. اتفاقا درست هم هست و الان نباید سر به سر جامعه‌ای که اینطور با نظام در جنگ 12 روزه همبستگی نشان داده بگذارند. اما تندروها ساز متفاوتی را برخلاف مسیری که نظام رو به گشایش فرهنگی و سیاسی می‌رود کوک می‌کنند. نماینده اسبق مجلس بیان کرد: مسیر تندروها صرفا تحمل می‌شود و هیچوقت نمی‌تواند به شکل مسیر مسلط در آید.

*تندروها در مجلس

شیرزاد در خصوص طرح مخالفت تندروها با تصویب CFT در مجمع و طرح 3 فوریتی برای عدم اجرای آن گفت: اینها اکثریت مجلس نیستند هر چند این جماعت صدای بلندی دارند اما به نظر نمی‌رسد که در مجلس دست برتر را داشته باشند. تا وقتی که واقعا در سطح حاکمیت یک توافقی وجود نداشته باشد اقدام مشخصی از طرف این‌ها صورت اجرایی به خودش نمی‌گیرد. در سطح نظام در خصوص اینها نگرانی وجود ندارد و کسی هم درصدد اجرای تصمیمات اینها نیست. وی تصریح کرد: دادن طرح سه‌فوریتی آسان است ولی امضا جمع‌کردن برای آن آسان نیست و بعید می‌دانم این اتفاق به سادگی بیفتد.