اول باید گم شوی تا بتوانی خود را پیدا کنی

بی ر‌ویا اولین فیلم بلند آرین وزیردفتری که چندی پیش اول به صورت قاچاق پخش شد و الان هم در پلتفرم فیلیمو در حال اکران است؛  فیلمی متفاوت و بی پروا.

خیلی دل و جرات می‌خواهد در زمانه‌ای که مخاطب به فیلم‌های سطحی و کم عمق عادت کرده، فیلمی روان‌شناختی با ته مایه‌های هیچکاک و برگمان ساخت.

بی‌رویا، نماد یک جامعه است که انسان را طرد می‌کند آنقدر طرد که برای بقا باید قبول کنی که دیگر خودت نیستی و وارد یک زندگی جدید شوی. این فیلم نمود همان جامعه‌‌ای است که هنرمند، روزنامه نگار یا هر شخص دیگری را آنقدر به انزوا می‌کشاند تا در خودش گم شود. فیلم بی رویا با یک لحن رئالیستی شروع می‌شود؛ زندگی یک زوج را نشان می‌دهد(صابر ابر در نقش بابک و طناز طباطبایی در نقش رویا) تا اینکه دختری با بازی قابل توجه شادی کرم‌رودی وارد زندگیشان می‌شود؛ دختری عجیب که تظاهر به فراموشی می‌کند. این دختر هم نمونه‌ای است مثل رویا دختری که گم شده، طرد شده و کسی دیگر او را نمی‌شناسد و باید به هر نحوی شده وارد یک شخصیت جد شده و مجبور به این کار که هویت رویا را تصاحب کند. اینجاست که فیلم، وارد بعد روان‌شناختی و سورئالیستی خود می‌شود تا تغییر یک انسان را به نحو احسنت را نشان دهد. نیمه دوم فیلم همان بخش نمادین است در قالب یک فیلم سورئالیستی که در پایانش نشان می‌دهد.  چرخه این داستان بی‌پایان است، انسان های زیادی گم می ‌شوند، طرد و فراموش می‌شوند و مجبور به اینکه در قالب جدیدی که شاید دیگر خود واقعیشان نباشند به زندگی برگردنند اما نکته قابل توجه اینجاست که هنوز خود قبلیشان را فراموش نکرده‌اند و فقط برای بقا، هویت جدید خود را پذیرفته اند، دیدن بی رویا فقط دیدن یک فیلم نیست دیدن یک جامعه  رادیکال و قدرنشناس است که به راحتی همه چیز را انکار و فراموش می‌کند.