آرمان ملی : در روایت «وقتی موسی کشته شد»، مخاطب با یک داستان تاریخی روبه‌روست، چنانچه در توضیح پشت جلد کتاب هم آمده است که داستان راوی زندگی مردی جوان است در دوران طالبان؛ دوران نخست طالبان؛ داستان تاریخی یا کوشش برای خوانش تاریخمند ادبیات، از جمله ضرورت‌های امروز است.

آرمان ملی: محمود هادی‌پور دهشال، به‌رغم تحصیل در رشته داروسازی و اشتغال به این حرفه، ابتلا به تالاسمی او را با صنف‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد و مدنی ایران آشنا کرد.

هرگز فکر نمی‌کردم به این زودی‌ها بنشینم و در رثای شاپور جورکش بنویسم و عنوان «زنده‌یاد» را جلوی نام عزیزش بگذارم. تعاملاتم با ایشان، غالبا بیشتر از بسیاری از دیگر عزیزان شاعر و نویسنده بود که منجر به همکاری‌هایی در بعضی از زمینه‌ها شد؛ با یادها و خاطرات دلنشینی که با من باقی خواهند ماند.

ایرانیان از دیرباز، مردمی دوستدار فرهنگ، تاریخ و هویت ملی خود بوده‌اند؛ هویتی که خود متشکل از اقوام، خرده‌فرهنگ‌ها، گویش‌ها و زبان‌های مختلف است. نمود این رویکرد و گرایش‌ها را می‌توان در آثار ادبی به‌جا مانده از ادوار مختلف کشورمان جست‌وجو کرد؛ اما شواهد و قرائن نشان می‌دهد دست‌کم در دهه‌های اخیر، کمتر نویسنده‌ای به‌سراغ ادبیات بومی یا اقلیمی رفته و دیگر چندان از خلق آثار ادبی که به آیین، زیست‌بوم، فرهنگ و باورهای بومی در مناطق مختلف کشور بپردازد، خبری نیست.

احمدرضا احمدی را با سادگی بیان و داشتن رابطه دیداری معصومانه با جهان، اشیا و آدم‌ها باید شناخت. او با وجود نکوهش‌ها و تردیدهایی که در جریان نقد شعر و ادبیات فارسی روا و ناروا به او شد، نامی است برجسته. پرسش این است که این برجستگی از کجا می‌آید و راز ماندگاری احمدرضا احمدی در چیست؟ آیا می‌توان متعهد بودن و نامتعهد بودن را ملاک کار احمدرضا احمدی قرار داد، چنانکه عده‌ای همیشه قرار داده‌اند؟ متاسفانه تعهد در نقد ادبی ما غث و سمین دارد و البته جای نقد و نظر.

نظامی، در مخزن‌الاسرار مدام از ستم پادشاهان، قصه‌ می‌گوید. از خراج‌های سنگین که کمر مردم را می‌شکست. او مدام می‌پرسد که «از ده ویران که ستاند خراج؟» اما گویا حاکمانی بوده‌اند که این کار را می‌کرده‌اند. می‌شود گفت نظامی در دوره خودش انسان منفعلی نیست و تا دستش رسیده در لابه‌لای قصه‌ها، ستم پادشاهان را نقد کرده است.

به مناسبت روز ملی ادبیات کودک و نوجوان، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تمام محصولات خود را با تخفیف 20 درصدی در اختیار عموم قرار می‌دهد.

مجموعه ‌‌داستان «ساعت به هنگام آدمی» دهمین اثر داستانی و پانزدهمین اثر چاپی نوذر اسمعیلی، نویسنده، مترجم، نمایشنامه‌نویس و نقاش است که از سوی نشر شورآفرین منتشر شده ‌است. اسمعیلی از معدود نویسنده‌هایی است که در آثار داستانی‌اش از کلاژ و نقاشی استفاده کرده، به این صورت که داستانی به طور کامل بدون متن فقط با کلاژ و نقاشی بیان شده یا نقاشی همراه با متن بوده ‌است. در واقع کلاژها و نقاشی‌ها «کلمات» در دست نویسنده هستند و هم‌ارزش با متن در رساندنِ پیام نویسنده در داستان. نمونه‌ آن مجموعه‌داستان‌های «عشق در زمانه کرونا و در همیشه» و«یاد باد، یاد گردباد» و متن ادبی «بودن، شدن و ادامه» و داستان «مینای سفید» از مجموعه «ساعت به هنگام آدمی» که آخرین اثر منتشر شده او است.

در اینکه ادبیات داستانی در جهان، پیشینه‌ دور و درازتری از ایران دارد و این سبقه‌ تاریخی، آبستن تولد نویسندگان بزرگی از اقصی‌نقاط جهان بوده، شکی نیست. اما با بررسی بسیاری از کتاب‌های ترجمه‌ای که در سال‌های اخیر در بازار کتاب ایران خودنمایی می‌کنند و به‌کرات بازنشر می‌شوند، درمی‌یابیم دستکم بخشی از آثار تالیفی نویسندگان هموطن‌مان نیز شایسته جهانی شدن هستند و پتانسیل‌های چه‌بسا بیشتری نسبت به آثار پرفروش خارجی دارند، اما به‌راستی راه ورود به بازار مطالعات جهانی چیست و آثار ایرانی برای رسیدن به این هدف، چه موانعی را پیش‌رو دارند؟ ساره خسروی، مترجم فعال در سال‌های اخیر معتقد است گستره این موانع از خلأ ترجمه معکوس شروع می‌شود و تا موانع تحریمی که از تبلیغ و ترویج آثار ایرانی جلوگیری می‌کند، ادامه دارد. مشروح سخنان این مترجم را در ادامه می‌خوانید.

«هرقدر خودم را فریب دادم/ آینه نتوانست تنهایی را/ از اتاق ببرد/ فقط/ نبود تو را دوچندان کرد.» کتاب «کارِ آینه است» سومین کتاب شعر محمد پویاست که به تازگی توسط نشر مروارید منتشر شده است. این مجموعه 88 قطعه‌شعر دارد. 88 قطعه آینه که به هم می‌چسبند و حقیقت‌های پنهانِ پشت آن‌ها را به همه نشان می‌دهند.