حسرت یک غذای سالم به دل دانشجویان

 یکی از والدین دانشجویی که سال‌ها پیش پسرش دانشجوی دانشگاه تهران بود، می‌گوید آنقدر غذاهای دانشگاهشان خوب بود که همان چند بار ابتدای ترم اول که به دانشگاه رفتم، همراه پسرم ناهار را در سلف دانشگاه خوردیم. آنقدر غذایش باکیفیت و خوشمزه بود که به آشپزخانه رفتم و از آشپز تشکر کردم. آشپز هم گفت که دانشگاه‌های دولتی همیشه غذای با کیفیت دارند. اما کیفیت غذای دانشگاه در سال‌های اخیر باعث اعتراض بسیاری از دانشجویان در دانشگاه‌های مختلف تهران و شهرهای دیگر شده است. این مساله تنها مختص یک دانشگاه خاص هم نیست. برخی از دانشجویان که ترجیح می‌دهند با خود غذا بیاورند، به جای اینکه غذای موردنیاز خود را از دانشگاه تهیه کنند. اما دانشجویای شهرستان که ساکن خوابگاه‌ها هستند، اغلب بیش از سایرین از غذای دانشگاه استفاده می‌کنند.

حالا تنها چندروز از آغاز سال تحصیلی دانشجویان گذشته است و در همین چندروز گذشته هم دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، به افزایش قیمت غذا و کاهش کیفیت آن اعتراض داشتند. هرچند مسئولان دانشگاه گفته‌اند که وقتی بودجه کافی نداریم کاری از دست ما برنمی‌آید. اما این پاسخ قانع کننده‌ای برای دانشجویانی که با هزار امید و آرزو قدم به دانشگاه می‌گذارند تا آینده‌شان را رقم بزنند نیست.

در سال‌های اخیر بارها شاهد نارضایتی دانشجویان از غذای دانشگاه بودیم و در مواردی هم حتی دانشجویان دچار مسمومیت شدند. همین مساله سبب شد که خیلی از دانشجویان ترجیح دهند غذای موردنیاز خود را از داخل دانشگاه تهیه نکنند. اما با افزایش و نوسان قیمت اغلب کالاها در سال‌های اخیر، با وجودی که درآمدها هیچ تناسبی با افزایش قیمت‌ها نداشته و ندارد، قشر دانشجو چگونه می‌تواند از هزینه تهیه یک وعده غذای با کیفیت در خارج از دانشگاه برآید؟ ارزان‌ترین غذای خارج دانشگاه، حتی اگر یک ساندویج فلافل یا کالباس هم باشد، بین 200 تا 300هزارتومان همراه با نوشابه می‌شود. حالا اگر دلتان پیتزا یا سوخاری یا یک غذای ایرانی همراه با پلو بخواهد، که دیگر باید تا یک میلیون تومان برای هر وعده بپردازید. این هزینه از توان اغلب دانشجویان خارج است.

یک وعده غذای بیرون، معادل چندهفته درآمد برخی دانشجویان

کافی است سری به اطراف دانشگاه‌ها در تهران بزنید. خیابان‌های اطراف دانشگاه‌ها، به‌خصوص دانشگاه‌های بزرگ، اغلب شلوغ است. اطراف خیابان و میدان انقلاب که چند دانشگاه و خوابگاه در اطراف آن قراردارند همیشه شلوغ است. برخی دانشجویان به دلیل ارزان‌تر بودن غذای دانشگاه ترجیح می‌دهند که همان غذای دانشجویی با کیفیت متوسط را میل کنند، این میان چند دانشجو هم می‌گویند که از خانه با خود غذا می‌آورند و برخی هم به ساندویچی‌ها و کافه‌های حوالی انقلاب پناه می‌برند. اما در این میان آنها که از خانه غذا آورده‌اند، به قول اکثر دانشجویان بخت و اقبال بیشتری داشتند. اما آوردن غذا از خانه هم کار ساده‌ای نیست.

دانشجویان سال‌های بالاتر معتقدند که هرچه گذشت، از کیفیت غذای داخل دانشگاه کاسته شد و بر قیمتش افزوده شد، البته آنها همچنین به این مساله اشاره کردند که از مقدار غذا نیز کاسته شده است. هرچند بازهم برای دانشجویانی که از شهری دیگر به تهران آمده‌اند، قیمت غذای داخل دانشگاه بسیار کمتر از آنچه باید بیرون بپردازند برایشان تمام می‌شود. دانشجویانی که دغدغه‌های بسیاری برای تامین زندگی خود در تهران دارند، اغلبشان مجبورند شغل پاره وقت داشته باشند و در کنارش درس هم بخوانند. برخی آنقدر کار می‌کنند که سرکلاس چرتشان می‌گیرد، اما با این وجود به تحصیلشان با وجود همه این مشکلات ادامه می‌دهند.

غذاها مدام کم و بی‌کیفیت شدند

این درحالی است که دانشجویان یک دهه قبل‌تر می‌گویند که اغلب ترجیح می‌دادند در خارج از دانشگاه غذا بخورند و آن زمان هم هزینه‌ای که برای یک وعده غذا پرداخت می‌کردند، به گرانی امروز نبوده است. آنها می‌گویند که در محیط دانشگاه بیشتر چای و نوشیدنی می‌گرفتیم و برای غذاخوردن به خارج از دانشگاه می‌رفتیم. هرچند این مساله در افراد مختلف متفاوت است و دانشجویانی که ساعت‌های بیشتری را در دانشگاه می‌گذرانند و واحدهای عملی بیشتری دارند، چاره‌ای جز این ندارند که یا با خود غذایی بیاورند و یا تن به غذای کم کیفیت دانشگاه دهند، یا اینکه قید بیشتر پولی که در کارتشان مانده است را بزنند و یک وعده حدود یک میلیون تومانی غذای بیرون را خریداری کنند.

حالا اعتراض دانشجویان هم راه به جایی نمی‌برد. حتی با نخوردن و چیدن سینی‌های غذا که تصاویرشان را بارها در سال‌های گذشته در فضای مجازی مشاهده کردیم هم اتفاق تاثیرگذاری نیفتاد و در نهایت مسئولان گفتند که تعداد کمی از دانشجویان ناراضی بودند. دانشجویانی که با کاهش کیفیت وعده‌های غذایی شان، در نهایت توان و انرژی لازم برای درس خواندن و کارکردن هم زمان را پیدا نمی‌کنند، حالا برای ادامه تحصیل گاه آنقدر مشکلات پیش پایشان هست، که چندان تمایلی به ادامه درس خواندن ندارند و برخی به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه‌های دانشگاه، عطای درس خواندن را به لقایش می‌بخشند و در سال‌های ابتدای تحصیلی انصراف می‌دهند.

حالا کارزاری هم از هشتم مهر ماه امسال از طرف دانشجویان دانشگاه‌های دولتی، در اعتراض به افزایش قیمت و کاهش کیفیت غذاهای سلف ایران، خطاب به وزیر علوم تحقیقات و فناوری، دکتر حسین سیمایی صراف راه افتاده است که بنا بر آنچه درمتنش آمده است، این افزایش قیمت‌ها فشار سنگینی بر شانه‌های دانشجویان خصوصا دانشجویان خوابگاهی و کم درآمد وارد می‌آورد و بر کیفیت و سلامت آموزش اثرگذار است. آنها از وزیر علوم خواسته‌اند که بازنگری فوری در کیفیت و قیمت غذاها داشته باشد و راه حل‌هایی را نیز ارائه دادند. حالا باید دید تا چه اندازه به این کارزار توجه خواهد شد که تا امروز، 875نفر آن را امضا کرده‌اند.