چه باید کرد؟

 تجربۀ تاریخی تعقل فلسفی نشان می‌دهد که نمی‌توان هیچ یک از اینها را به کلی نادیده گرفت، یا همۀ آنها را در یک قالب فرهنگی و سیاسی، آن‌هم قالب مورد پسند اعضای جریانی خاص ریخت و فرهنگ واحد و تک‌شکلی درست کرد. باید پرسید مقامات دست اندکار فرهنگی و آموزشی ما بعد از 45 سال کوشش و نگارش و گفتار و گزینش‌های آموزشی و استخدامی و تلاشی فوق تصور تا حد به‌کارگیری طلاب دینی در واحدهای آموزشی و در سایر زمینه‌های فرهنگی و آموزشی و صرف هزینه‌های سنگین برای تبلیغات و آموزش‌های مورد خواست خود به چه نتیجه و حاصلی دست یافته‌اند. اگر نظری بر نسل جدید بیندازند، میزان کارآمدی یا ناکارآمدی آن طرز فکر را خواهند یافت. تمام هنر مدیریت و هدایت یک جامعۀ متنوع در این است که چگونه عقاید یا منافع گوناگون با یکدیگر به یک همزیستی متعال و متوازن و عادل برسند تا در مجموع هم فضایی امن و سالم و فارغ از تضاد و تبعیض و عقده به وجود آید. هم همگان خود را عضو یک جامعۀ ملی و مدنی بدانند و عموم اقوام غیور ایرانی و هم میهنان، نسبت به آن احساس تعلق خاطر کنند و در برابر تهدیدات و خطرات خارجی و تحریم ظالمانۀ آنان و بحران‌های داخلی متحداً مقاومت و همکاری دوشادوش نمایند و هم اینکه تورم مهار و رشد اقتصادی اتفاق و در نتیجه جامعه هم پیشرفت و تعالی مادی و معنوی خود را بنماید و هم اینکه قدرت چانه‌زنی صاحب منصبان دیپلماسی بین‌المللی کشور در مذاکرات افزایش و اقتدار ملی فراهم و ارتقای سطح کیفیت زندگی عموم اقوام ایران زمین صورت پذیرد. طرد یا رد یا حذف نخله‌ها و گرایش‌ها و آحاد و اقوام، ساده‌ترین راهی است که به اذهان ساده و خام می رسد. ولی چون به حیطۀ عمل و اجرا درآید هزاران مشکل و خسارت برمی انگیزد که مهم ترین آنها رانت و فسادهای اقتصادی در درون قدرت انحصاری و بی رقیب است و نتیجۀ نهایی آن نیز، اینکه خود داعیان و مقدمان را به بن بست می‌کشاند و جامعه هم از درون شکننده می‌شود و توان مقابله و مقاومت در برابر تحریمات جهان استکبار و فشارهای آن را از دست می‌دهد. در شرایط تشدید تحریم و احیاناً حمله و هجوم خارجی این مشکلات ده چندان می‌شوند و نیاز به وحدت و انسجام بسیار عظیم‌تر، فراهم می‌شود. در چنین شرایط حادی انتظار تلاش افزون‌تر با بها دادن به تحول در تقنین در مجلس و اقتصاد مولد و اعطای حقوق شهروندی در حاکمیت و به‌ویژه دولت و مصرف کمتر ملت که لازمۀ شرایط محاصرۀ اقتصادی کشور است، از مردمی که حق مسلم ورود در سیاست و تصمیم‌سازی کلان کشوری و چند و چون نسبت به اعمال و رفتار و منش‌های حاکمان را ندارند نابجا و ناشدنی است. وقتی برخی به مردم می‌گویندکه ما جماعتی خاص هستیم ، خالص سازی می‌کنیم و عمل می‌کنیم؛ عمل‌هایی که سرانجامش همین فشار خارجی و عقب ماندگی اقتصادی داخلی است، عمل‌هایی که برای ملت و میهن هزینه‌های مادی و معنوی بسیاری دربرداشته و دارد که ناکامی آن پرواضح است و نیازی به تجربۀ مجدد ندارد. در شرایط مقابله با تحریم‌های بین‌المللی و مشکلات داخلی، وحدت و انسجام درونی لازم است که جز با اعطای کامل حقوق شهروندی عموم هموطنان و شکل‌گیری مجلس کارآمد‌تر و پرسشگر و دولت پاسخگو و تحول در تقنین و اذهان و تعامل با جهان، فراهم نمی‌آید.

*کمال‌الدین پیرمؤذن

فعال سیاسی اصلاح‌طلب