چالش سازشکاری

در اذهان هست که  چگونه مخالفان برجام یکباره تبدیل به موافقانش شدند. یکی از  شخصیت‌هایی که برجام را در مجلس به آتش کشید. ذوالنور بود. نه اینکه او در پاسخ به اقدام ترامپ این کار را  انجام داد، بلکه او در ابتدا در کنار نبویان تلاش داشت به منتقد جدی برجام از دیدگاه رسانه‌ها تبدیل شود اما این روز‌ها چنان از بند بند برجام و دستاوردهای برجام دفاع می‌کند که گویا ذوالنور نبوده که برجام را در مجلس به آتش کشیده است.  وی اخیرا در مصاحبه‌ای ضمن اشاره به بدعهدی آمریکایی‌ها گفته است: ما در بحث غنی‌سازی کار خودمان را داریم می‌کنیم یک ابزاری است که آن‌ها به تعهداتشان برگردند که این هم «خلاف برجام» نبوده که ما مرتکب شدیم.

* پناهیان  در قامت ذوالنور

اکنون همفکران ذوالنور در مسیر تخریب گام برمی‌دارند تا روزی مثل او مدافع آنچه شوند که امروز تخریب کردند. علیرضا پناهیان گفت: در مقابل تشخیص اینکه چه زمانی باید جنگ کرد و چه زمانی باید صلح کرد، یک جریانی وجود دارد که همیشه طرف صلح را می‌گیرد، همیشه طرف سلامت و عافیت را می‌گیرد؛ به این جریان، جریان «سازشکار» می‌گوییم. پناهیان ادامه داد: درباره اینکه الان زمان مقاومت و جنگ است، جریان سازشکار هیچوقت نمی‌گذارد به نتیجه برسید. او با بیان اینکه جریان سازشکار حرف‌های درشتی برای زدن دارد، نه حرف‌های درست، افزود: می‌گوید بچه‌ها و خانواده‌ها دارند کشته می‌شوند! چرا باید صدمه بخوریم؟ حالا که می‌شود کار را با مذاکره حل کرد. او ادامه داد: زمان پیامبر هم داشتند، کار را خراب می‌کردند، زمان امام علی(ع) کار را خراب کردند، زمان امام حسن(ع)، آن صلح را خائنین تحمیل کردند، زمان امام حسین(ع)، اما نتوانستند. پناهیان با بیان اینکه سازشکار‌ها همیشه دلایل به ظاهر منطقی دارند، حرفای درشتی برای شما به نفع صلح دارند، گفت: یکی از دلایل جنگ، این است که به منافع امت اسلامی حمله بشود، خب دقیقا چه زمان؟ ما چقد صبر کنیم؟ حمله پیش‌دستانه داشته باشیم یا نه؟ امام علی(ع) می‌گوید اگر دشمنت خارج از مرز‌ها بخواهد به شما حمله کند، همانجا برو و قبل از اینکه حمله کند، به آن حمله کن وگرنه زیر چکمه‌های او باید از خواب بیدار می‌شوید.

واکنش زیدآبادی به اظهارات پناهیان

احمد زیدآبادی به پناهیان پاسخ داد. او نوشت: «جریان سازش‌کار می‌گوید حالا که با یک مذاکره می‌شود کار را حل کرد، چرا باید صدمه ببینیم و بچه‌ها و خانواده‌ها کشته شوند. این جریان همیشه طرف صلح، سلامت و عافیت را می‌گیرد. این‌ها حرف‌های درشت می‌زنند، نه درست. هیچوقت نمی‌گذارند که به نتیجه برسید که الان زمان مقاومت و جنگ است.» الان دقیقا کدام جریان سازشکار پای محکمی در قدرت رسمی دارد که مانع «مقاومت» و «جنگ» این افراد می‌شود؟ همۀ امور دست خود این افراد است. اگر واقعا می‌خواهند و می‌توانند جنگ کنند، چرا دست روی دست گذاشته‌اند؟ و اگر نمی‌خواهند و نمی‌توانند دیگر چرا تقصیر آن را به گردن جریان سازشکار می‌اندازند؟ درست به همین است که انذار و هشدار افرادی مانند آقای ظریف نسبت به وقوع جنگی که تصمیم و اراده‌ای برای ورود به آن وجود ندارد، نه فقط بی‌دلیل است بلکه به همفکران آقای پناهیان این بهانه را می‌دهد که به هواداران آتشین‌مزاج خود اعلام کنند: ما که می‌خواستیم اما این سازشکاران نگذاشتند!