نقش اصلي احزاب بنا به تعريفي که از آن وجود دارد، نمايندگي از تفکر مردم است. احزاب بايد مسيري براي گفت و گو بين دولت و مردم باشد. احزاب مي‌توانند مهم ترين نقش را در رساندن ريشه‌هاي اعتراضات به مسئولين بازي کنند. احزاب در ايران اگرچه جدي گرفته نشدند اما همواره اين کار را انجام داده اند. واقعيت اين است که در سالهاي گذشته آنقدر احزاب در انزوا قرار داشتند که اکنون نه دولت ها آمادگي گفت وگو با احزاب را دارند و نه مردم معترض احزاب را نماينده خود مي دانند. نبايد درگذشته شرايط به گونه اي پيش مي رفت که اکنون چنين وضعيتي براي احزاب به وجود مي آمد. معترضان در گذشته آن طور که بايد از طريق احزاب نتوانستند حرف خود را بزنند. بسياري از احزاب در مجموعه انتخابات هاي اخير پاي کار آمدند و در تلاش بودند تا مطالبات مردم را در قالب شعارهاي کانديدا به مرحله ظهور برسانند. البته در شرايط کنوني مي‌توان فضايي را ايجاد کرد که اين نقش براي احزاب به وجود آيد اما به وجود آمدن چنين موقعيتي براي احزاب در شرايط کنوني دشواراست. مسئولان در صورتي مي توانند وارد گفت وگو با مردم شوند که قبل از هر چيز احزاب را به رسميت بشناسند.دولت مي تواند از چنين ظرفيتي استفاده کند تا با بخش‌هاي مختلف جامعه در ارتباط باشد. حزب به عنوان تفکر و چکيده اي از افکار جامعه در صورتي که جايگاهش مورد توجه قرار بگيرد به طور قطع مي توانند حلقه وصل بين دولت و مردم باشند. در نظام هاي مبتني برراي مردم و جمهوريت بايد فاصله ميان دولت و جامعه کم باشد در واقع شرايط بايد به گونه اي پيش مي رفت که اين نياز پيش نيايد که کانالي ميان دولت و جامعه برقرار باشد. دولت و جامعه بايد به قدري به هم نزديک باشند که حرفشان را به راحتي به يکديگر بزنند. با اين وجود اگر به جايگاه احزاب توجه شود آنگاه مي‌توان فضايي بهتري را در کشور متصور بود.