در دنیای امروز هر کسی زاییده جغرافیایی است و آن جغرافیا وطن او نامیده می‌شود. هیچ کسی را پیدا نمی‌کنید که وطنش را دوست نداشته باشد. البته وطن‌پرستی باید همراه با مراقبت و محافظت از وطن باشد. اما باید پذیرفت روش و منش محافظت و مراقبت از وطن مانند محافظت و مراقبت از فرزندان متفاوت است. پدران و مادرانی هستند که بر حسب علاقه به فرزندان‌شان، به آنان تذکر می‌دهند فرزندم این راه که می‌روی به ترکستان است و به تعبیری نتیجه بخش نیست.
دنیای امروز، دنیای مسئولیت‌پذیری است. مسئولیت‌پذیری معنی و مفهومی عمیق و البته دو وجهی دارد. یک وجه مسئولیت‌پذیری نسبت به گذشته است. یک وجه مهم دیگر در خصوص امروز است که آینده را نیز خواهد ساخت. حکمرانان موفق و البته اثرگذار، آنانی هستند که با درک و شناخت و البته هضم تاریخ گذشته، امروز و آینده مُلک و ملت را می‌سازند. حکمرانانی که درکی از قدرت اجبار زمان ندارند، به نوعی مسئولان بی‌مسئولیت به حساب می‌‌آیند.
آگاه شدن ملت‌ها و به تبع آن پرسش‌گری و مطالبه‌گری‌شان، باعث شده که حکمرانان جوامع، جانب احتیاط را رعایت کرده و تحت هر شرایطی اولویت‌های مملکت و به تعبیری منافع ملت‌شان را در دستور کار سیاست‌‌داخلی و خارجی‌شان قرار دهند.
آرمان ملی : در یکی از دهکده‌های بسیار محروم مصر، دانش‌آموزی یک جفت چکمه پلاستیکی از معلمش هدیه می‌گیرد.
سوال این است که ضرورت تصویب لایحه عفاف و حجاب در مجلس شورای اسلامی چیست؟ آیا در این مورد کمبود قانون وجود دارد؟ خوشبختانه اکثریت ملت ایران به دلیل اتصال به شبکه‌های اجتماعی و همچنین وصل شدن به خرد عمومی جامعه جهانی و باز آموزی آن چه که در تجربه‌های تاریخی گذشته، به درستی متوجه ادبیات قدرت شده‌اند و البته نیک می‌دانند که اصحاب قدرت با توجه به این‌که دستگاه تبلیغات رسمی را نیز در اختیار دارند، می‌توانند برای هر موضوع، منطقی بیاورند.
جوامعی که به‌واسطه فناوری و تکنولوژی با عقل و خرد جهانی اتصال پیدا می‌کنند در فرآیند زمان، صاحب نظر، عقیده و روش و منشی متفاوت از آموزه‌های پیشین می‌شوند. بنابراین اکثریت جامعه امروز ایران نیز از این قاعده مستثنی نیستند. بر همین اساس خواست و مطالباتی پیدا کرده‌اند که بعضا با خواسته مدیران‌شان در تناسب نیست.
جامعه‌ای که آگاه شده و قد و قواره و مختصاتی متناسب با خرد عمومی جامعه جهانی پیدا کرده است قاعدتا خواست و مطالباتش را به عنوان یک حق و حقوق شهروندی به حساب می‌آورد. نکته قابل تامل این‌که پیروزی و شکست ابتدا در ذهن محقق شده و پس از آن در عالم واقعیت رخ خواهد داد.
اگر سیاست، تلفیقی از ادبیات، فلسفه و هنر باشد این سوال مطرح می‌شود هنر سیاست‌ورزی حکمرانان چطور و چگونه باید باشد تا در موضوعاتی مثل شورش گروه واگنر در داخل خاک روسیه، ذائقه مردم و مسئولان تا حدودی در تناسب هم باشد؟ وقتی از طریق نشانه‌ها و همچنین از طریق جامعه آماری محدود، مشاهده می‌شود که بخشی از جامعه تمایل به پیروزی یک گروه شبه نظامی در قالب پیمانکاری خصوصی دارند قاعدتا این سوال به وجود می‌آید که چرا ذائقه‌ها در خصوص سیاست‌خارجی متفاوت است؟
مسئولانی که جامعه‌ساز نیستند در فرآیند زمان جایگاه‌شان تقلیل پیدا کرده و ناخودآگاه تغییر و تبدیل به رئیس یک فرقه و گروه می‌شوند. بنابراین حکمرانانی که روش و منش حکمرانی‌شان، تمام جامعه را در بَر نمی‌گیرد، حکمرانان موفق و البته تاریخ ساز به حساب نمی‌آیند. چرا که دنیای امروز، دنیای تضادهاست.
شاید داده های تاریخی، تجزیه و تحلیلی متعارف از خصلت های چند وجهی ایرانی داده است اما همه تاریخ با آنچه که در سال های اخیر به دلیل وجود فناوري و حضور ابزار عصر ارتباطات و انتقال سریع و آسان اطلاعات...
