توجه به همه اقشار ملت

یا در رویداد‌های ورزرشی ملی نیز می‌توان احساس و روح ملی را در تک‌تک ایرانیان در جهت موفقیت نمایندگان کشور دید؛ اما این مدل از انسجام و وحدت نیز معنای واقعی کلمه را بیان نمی‌کند. برای درک این معنا و مفهوم باید به چیزی بزرگ‌تر فکر کنیم که همه ایرانیان جدای از همه مسائل بدان ارق و تعصب دارند. مثل حس وطن‌دوستی، تعلق خاطر به آب و خاک و میهن مفهومی که از درون آن شعار تا پای جای برای ایران بیرون می‌آید. یعنی حاضریم برای حفظ کیان کشور و میهن جان خود را نیز بدهیم. این مساله ورای زبان، قومیت، نژاد نگاه و جناح بندی سیاسی و هر چیزی است که بتوان از آن نوعی دو قطبی و دوگانگی برداشت کرد. لذا شاید به جرأت بتوان گفت که در طول سال‌های پس از انقلاب این اتفاق تاکنون 2 بار رخ داده است. نخستین بار در زمان جنگ تحمیلی هشت ساله که به‌رغم هدف قرارگرفتن خانه‌های مردم در شهرهای مختلف اما همه همدل، منسجم و متحد پشت کشور و میهن خود و نظام و انقلاب ایستادند. بار دوم نیز در ماجرای تجاوز رژیم صهیونیستی و پس از آن آمریکا به کشورمان که مردم فارغ از هر عقیده و نگاهی به پشتیبانی از کشور و میهن خود بر آمدند تا دشمن به خیال خام خود به‌واسطه برخی نارضایتی‌ها و ایجاد اختلافات نتواند چشم طمع به ایران بدوزد. لذا انسجام و اتحاد مردم به‌عنوان مولفه‌ای از قدرت ملی در کنار قدرت نظامی و دفاعی کشور قرار گرفت تا صهیونیست‌ها نه تنها نتوانند به اهداف خود از تجاوز به ایران دست پیدا کنند؛ بلکه با ضربات مهلک و سهمگین ایران و کشته‌ها و خرابی‌های بی‌شماری که برایشان به جا ماند دیگر هوس بازی با دم شیر و تجاوز به ایران را از سر بیرون کنند. از اتفاق انسجام ایجاد شده در امروز جامعه شاید بسیار مهم‌تر باشد. چرا که مردم بواسطه برخی عملکرد‌ها و اتفاقات در حوزه‌های مختلف از شرایط رضایت نداشتند؛ اما نشان دادند که به وقت دفاع از کیان کشور همه اولویت‌ها کنار می‌رود و فقط ایران مساله اصلی می‌شود. حال صحبت اینجا است که چگونه باید این انسجام و وحدت را حفظ کرد و با این جامعه چگونه برخورد کرد.

* پرهیز از تخریب در رسانه‌

انسجام ملی پیرامون ایران در قالب صداها، نگاه‌ها و عقاید متکثر به وقوع پیوست و نشان داد که جامعه متکثر ایرانی با هر نگاه و رویکردی که داشته باشد پیرامون یک امر واحد به وحدت می‌رسد. لذا امروز دیگر نمی‌توان جامعه را در قالب نگاه‌های انحصارطلب تعریف کرد. بلکه به عقیده بسیاری از صاحبنظران و تحلیلگران همه آنهایی‌که به واقع دل در گرو ایران دارند در انسجام ایجاد شده در امروز جامعه سهیم و شریک هستند. لذا حفظ این انسجام یعنی توجه به همه این اقشار و تفکرات متکثر و به میدان آوردن آنها. اما به نظر می‌رسد یک جریان متصلب و بسته به دنبال آن است که هرچه دستاورد از این انسجام و اتحاد بدست آمده را مصادره به مطلوب کند و به روال غلط سابق خط کشی‌هایی کند که جز خدشه و لطمه به این انسجام آورده دیگری با خود ندارد. صداوسیما به عنوان رسانه‌‌ای که عنوان ملی را یدک می‌کشد به واقع رسانه ملت باشد و از همه نگاه‌ها و جریان‌های سیاسی مختلف، موافق، منتقد و مخالف دعوت کند تا همه بتوانند نگاه خود را مطرح کنند. اینگونه جامعه می‌بیند که صدایش شنیده شده و پاسخ مطلوبی از دولت و حاکمیت دریافت نموده است. اظهارات عجیب، ضد وحدت و تحقیرآمیز وحید جلیلی، قائم مقام صداوسیما که در برنامه خرمشهر گفته بود: «برخی می‌خواهند به اسم همبستگی، وطن را به آغل تبدیل کنند! برخی این روزها می‌گویند برای حفظ وحدت ملی اسم خدا و پیغمبر نیاورید»، عجیب و تامل‌برانگیز پیرامون انسجام ملی که باعث شد تا بسیاری نسبت به مواضع وی و انتشار آن از آنتن زنده واکنش‌های تند نشان دهند و این سخن مطرح شود که با وجود انسجام ملی در کشور صداوسیما همچنان رویکرد بسته پیشین خود را در پیش گرفته است. چنانکه رضا پورحسین از مدیران سابق صداوسیما اظهارکرد: «مرزبندی بین مردمی که همه در صحنه حضور داشتند، اگر کار دشمن نباشد، قطعا یک حماقت و بی‌سلیقگی است». تشبیه همبستگی ملی به آغل‌سازی وطن اما نشان داد که باید تجدیدنظر فوری در سیاست‌های حاکم بر صداوسیما به‌عنوان رسانه‌ای که می‌خواهد ملی باشد صورت گیرد. البته طی چند روز گذشته شاهد دعوت از چهره‌های اصلاح‌طلب و حتی تا حدی منتقد نیز هستیم که باید دید ادامه‌دار است یا مقطعی؛ جایی‌که محمد قوچانی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی در شبکه خبر در واکنش به صحبت‌های جلیلی بیان داشت: «صحبت‌هایم را به‌نام خدا شروع می‌کنم تا آقای وحید جلیلی نگوید برخی به‌نام همبستگی ملی نمی‌خواهند از خدا بگویند. مردم ایران از این تفکر که کشور، آغل است گذر کرده‌اند میهن خانه تک‌تک ماست. ایران حرم است». به‌نظر می‌رسد باید صداوسیما پیام انسجام ملی مردم را گرفته باشد و صدای ملت باشد نه صدای یک جریان انحصاری خاص.

*پاسخ به انسجام مردم

مردم با انسجام و وحدت خود پیرامون ایران و نظام در جنگ 12 روزه کار خود را کردند و امروز نوبت مسئولان است که به امورات مردم رسیدگی کنند. آنچه مسلم است یکی از مهم‌ترین مسائلی که باعث می‌شود انسجام مردم پایدار بماند این است مطالبات و مشکلات آنها چاره شود. دولت باید بتواند با اقدامات به موقع و تصمیمات عالمانه و صحیح درصدد حل مشکلات اقتصادی بر آید و شرایط را به نحوی فراهم کند تا میزانی از رضایتمندی در جامعه فراهم آید و مردم نیز بفهمند که حاکمیت و دولت نیز در پی حل مشکلات و مسائل آنان است. قدرمسلم هر چه عملکردها مثبت و موثرتر باشد و موجبات رضایت و خشنودی جامعه را فراهم آورد بیشتر می‌توان امیدوار بود که انسجام ملی، وحدت و وفاق میان جامعه و حکومت نیز تقویت گردد.