ایجاد شادی وظیفه حکومت اسلامی
انسان همان‌طور که به تغذیه جسم نیاز دارد، به تغذیه روحی نیز محتاج است. یکی از اساسی‌ترین نیازهای روح، شادی و نشاط است. دین اسلام این حقیقت را پذیرفته و برای آن جایگاهی ویژه قائل شده است. همان‌طور که مناسک و آیین‌های مذهبی متعددی برای ابراز حزن و اندوه وجود دارد و مردم از طریق آن نیازهای عاطفی خود را پاسخ می‌دهند، به همان اندازه جامعه به آیین‌ها و مراسمی برای ایجاد شادی و سرزندگی نیاز دارد. از منظر دینی نیز این موضوع تأیید شده است. روایت معروفی از اهل‌بیت(ع) وجود دارد که می‌فرمایند: «شیعیان ما در شادی ما شاد و در اندوه ما اندوهگین هستند». این روایت نشان می‌دهد که دین، هم بُعد غم و هم بُعد شادی را به رسمیت شناخته و میان آنها تعادل برقرار کرده است.
بنابراین، حکومت اسلامی وظیفه دارد هر دو نیاز جامعه را به‌صورت متوازن تأمین کند. نمونه‌ای از توجه به این امر را می‌توان در فرمایش اخیر مقام معظم رهبری درباره خواندن ای ایران توسط حاج محمود کریمی مشاهده کرد. این توصیه تنها یک دستور ظاهری نبود، بلکه پاسخی به نیاز روحی و عاطفی مردم برای ابراز وطن‌دوستی، نشاط اجتماعی و تقویت همبستگی ملی بود. هنگامی که جامعه در شرایط دشوار سیاسی، اقتصادی یا اجتماعی قرار می‌گیرد، چنین اقدامات فرهنگی می‌تواند روحیه تازه‌ای در میان مردم ایجاد کند. ایجاد نشاط اجتماعی صرفاً با خنده و شادی ظاهری محقق نمی‌شود؛ بلکه باید ریشه در معنویت و اخلاق داشته باشد. به همین دلیل، استفاده از ظرفیت موسیقی فاخر و آثار ادبی همچون غزل‌های حافظ، سعدی و دیگر بزرگان ادبیات فارسی اهمیت زیادی دارد. وقتی اشعار عرفانی با موسیقی اصیل ایرانی همراه می‌شود، می‌تواند تأثیر عمیقی بر روابط اجتماعی، اخلاقیات و تقویت روحیه مردم داشته باشد. این نوع شادی، هم مشروع است و هم با ارزش‌های اسلامی سازگاری دارد. در مقابل، متأسفانه گاهی در میان برخی مسئولان تفکراتی ارتجاعی دیده می‌شود که هیچ تناسبی با زمان و شرایط امروز جامعه ندارند. این نگاه‌های محدودکننده نه‌تنها به بهبود وضعیت روحی مردم کمکی نمی‌کند، بلکه آنان را از نشاط و سرزندگی محروم می‌سازد. در حالی که وظیفه حکومت اسلامی این است که همان‌طور که مجالس عزا و آیین‌های مذهبی را برگزار می‌کند، برای برگزاری برنامه‌های شادی‌آفرین نیز پیش‌قدم باشد. امروز بیش از هر زمان دیگر، جامعه ما نیازمند شادی‌های مشروع و عقلانی است؛ شادی‌هایی که ریشه در فرهنگ ملی، آموزه‌های دینی و ارزش‌های اخلاقی داشته باشند. استفاده از هنرمندان متعهد، بهره‌گیری از ظرفیت‌های ادبیات و موسیقی فاخر، و برگزاری جشن‌های ملی و مذهبی می‌تواند مردم را به یکدیگر نزدیک‌تر کند و سرمایه اجتماعی را افزایش دهد. به‌ویژه در شرایط خاصی که کشور با دشواری‌های گوناگون مواجه است، توجه به نیاز روحی و عاطفی مردم باید یکی از اولویت‌های اصلی مسئولان باشد. شادی سالم و نشاط اجتماعی نه‌تنها تهدیدی برای دین و ارزش‌ها نیست، بلکه موجب تقویت ایمان، امید و انگیزه مردم برای ساخت آینده‌ای بهتر خواهد شد. بنابراین، همان‌گونه که حکومت اسلامی موظف است آیین‌های حزن‌آفرین را برگزار کند، برگزاری برنامه‌های شادی‌آفرین نیز وظیفه‌ای حاکمیتی است؛ وظیفه‌ای که اگر به‌درستی انجام شود، می‌تواند همبستگی ملی و انسجام اجتماعی را افزایش دهد و جامعه‌ای پویا و باانگیزه به وجود آورد.
آیت‌ا. . محسن غرویان
استاد حوزه و دانشگاه
ارسال نظر