آرمان ملی : شامگاه جمعه، 17 شهریور، رویا تفتی در پستی تلخ و کوتاه با عکسی از همسرش، شمس آقاجانی، شاعران و شعردوستان را در بهت و ناباوری فروبرد: «قرارمون این نبود...»
هرگز فکر نمیکردم به این زودیها بنشینم و در رثای شاپور جورکش بنویسم و عنوان «زندهیاد» را جلوی نام عزیزش بگذارم. تعاملاتم با ایشان، غالبا بیشتر از بسیاری از دیگر عزیزان شاعر و نویسنده بود که منجر به همکاریهایی در بعضی از زمینهها شد؛ با یادها و خاطرات دلنشینی که با من باقی خواهند ماند.
شاعران، منتقدان و دنبالکنندگان جدی و تخصصی شعر در دهههای اخیر، حتما با این گزاره آشنایند که «شعر در زبان اتفاق میافتد». توجه به این مفهوم، خواسته یا ناخواسته مستلزم ورود به عرصههای زبانشناختی و نظریههای ادبی خواهد بود؛ رویکردی که شعر را از مخلوقی صرفا احساسی به مولودی تخصصی و چهبسا علمی تبدیل میکند. هرچند این رویکرد، بیشتر یک رویکرد پساسرایشی است و به قول شمس آقاجانی «شعر به سمت هیچ نظریهای حرکت نمیکند، این نظریات زبانشناسانه هستند که باید ببینند شعر دارد چه میکند تا خود را به آن برسانند تا بتوانند دگردیسیهای احتمالی آن را توضیح دهند.»