دیگر مانند فتحعلی اویسی پیدا نمی‌شود

فتحعلی اویسی، شوخ طبع و مردمدار، بذله‌گو و خوش‌خنده، از هر فرصتی استفاده می‌کرد تا اطرافیانش را به خنده بیاورد. جذاب کردن و پر نشاط کردن محیط کار برای او در اولویت بود. علاقه اویسی به طنز و کمدی به قدری زیاد بود که تولید‌کنندگان او را به سمت کارهای کمدی کشیدند در حالی که چهره، قد و قواره او مناسب فیلم‌های جدی و نقش‌های خشن و منفی بود. گاهی اوقات حتی نقش تگزاسی‌های خلافکار که هفت‌تیر می‌کشند، خیلی به او می‌آمد اما به‌خاطر خصوصیات اخلاقی و شخصیتش که محبت، صمیمیت و وفاداری در آن وجود داشت او را به سمت کارهای کمدی بردند. کارگردانان خوب می‌دانستند سراغ چه کسی بروند، هنرمندی که دائم اهل شوخی و خنده و مزاح است و هنرش هم غیر قابل‌انکار، چرا نباید وارد ژانر کمدی شود؟ همان طنازی‌هایی که فتحعلی اویسی در زندگی‌اش داشت روی آنتن تلویزیون هم به نمایش درمی‌آمد. نه تنها خنده‌های خیلی قشنگی داشت و دیگران را هم به خنده می‌انداخت، بلکه صدای زیبایی داشت. آواز خواندن‌هایش مانند ویگن بود. ویگن هنرمند پاپ‌خوان بود و آقای اویسی هم در دوران دانشجویی‌اش چه در ایران و چه در آمریکا، آثار ویگن را می‌خواند و صدایش کاملا شبیه او بود. در کارهای کمدی واقعا آثار بی‌نظیری از خودش به‌جا گذاشت. نکته جالب درباره این هنرمند، توانایی او در بازی کردن در ژانرهای گوناگون است، هم کمدی بازی کرده هم تاریخی - مذهبی؛ نقشش در «تنهاترین سردار» و «ولایت عشق» فراموش نمی‌شود، همان‌طور که هنرش در «دارا و ندار» و «شهر قشنگ» از ذهن نمی‌رود. خدا رحمتش کند، خیلی تلخ است کسی که بخشی از خاطرات آدم را ساخته دیگر در دنیا نباشد و بسیار حیف شد، چون دیگر مانند او پیدا نمی‌شود.