تلاش‌ برای انسداد حفره‌های امنیتی

با وجود پروتکل‌های شدید امنیتی حاکم بر شرایط جنگی، احتمال تغییر ناگهانی محل جلسه وجود داشته است؛ با این حال، اطلاعات حساس در اختیار دشمن قرار گرفته بود. این قبیل حملات، صرفا جلوه‌ای از نفوذ گسترده‌تر در سطوح مؤثر بود که با انباشت اطلاعات و تحلیل داده‌ها، ضربات مهلکی بر پیکره امنیت ملی وارد آورد. در ادامه با یکی از تحلیلگران حوزه امنیتی گفت‌وگو کرده‌ایم. در این مورد حقیقت‌پور معتقد است که باید راه‌های نفوذ را مسدود کرد. در ادامه بیشتر می‌خوانید.

خطر برای جامعه

منصور حقیقت‌پور، تحلیلگر مسائل سیاسی- امنیتی و نماینده ادوار مجلس شورا در واکنش به چالش‌های امنیتی که در جنگ 12 روزه آسیب‌هایی به کشور واردکرد، به‌خبرنگار «آرمان ملی» می‌گوید: «از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی هدف ما ایجاد کشوری است که در آن مردم احساس امنیت کامل داشته باشند و مطمئن باشند نفوذی‌ها نمی‌توانند به سادگی همه‌چیز را مختل کنند و آرامش آنها را برهم بزنند. اگر بخواهیم تاریخ را ورق بزنیم می‌بینیم که در ابتدای انقلاب، همچنان به‌مانند جنگ اخیر در مواقعی غفلت داشتیم. اگرچه توانستیم ضربه‌های جدی به بسیاری از گروه‌های ضدانقلاب وارد کرده و آنها را متلاشی سازیم، اما سازمان‌های نفوذی همچنان دست‌نخورده باقی ماندند و می‌تواند همچنان برای جامعه خطرناک باشد. به همین دلیل، کشور نیازمند گسترش فضای امنیتی و اطلاعاتی است تا بتوانیم ریشه این حرکات را خشک کنیم. البته منظور از امنیتی شدن کشور، ایجاد فضایی پر از نگرانی و محدودیت برای جامعه نیست بلکه مسدود کردن راه‌های نفوذ عوامل خارجی است.» این تحلیلگر در همین مورد و با اشاره به برخورد با این عوامل اضافه می‌کند: «لازمه‌ این امر، برخورد قاطع با عوامل مشکوک امنیتی است تا امنیت پایدار در زندگی مردم برقرار شود. نفوذ زمانی در کشور پدیدار شد که مسئولان از مسائل اصلی غافل شدند و به مسائل فرعی پرداختند. در تمام این مدت، دشمنان مشغول تشکیل و ساماندهی شبکه‌های نفوذ خود در کشور بودند. تقلیل موضوع نفوذ به چند افغانستانی، سرپوش گذاشتن بر کم‌کاری‌هاست. حتی این باور را دارم که دادن آدرس غلط مبنی بر اینکه افغان‌ها عامل نفوذ بوده‌اند، بخشی از پروژه نفوذ است؛ زیرا با این آدرس غلط، مسئولان به دنبال ریشه‌های اصلی نفوذ نمی‌روند.»

جزئیات حمله به سران قوا

مورد عجیب‌تر از ترورهای شب اول جنگ، هدف قرار گرفتن محل جلسه شورای عالی امنیت ملی بود؛ در روز دوشنبه، ۲۵ خرداد، زمانی که سران سه قوه، وزیران کلیدی کابینه و فرماندهان ارشد نظامی تازه منصوب شده، در مخفیانه‌ترین حالت ممکن، جلسه‌ای را در طبقات زیرین ساختمانی در محله‌ای غیرمنتظره در غرب تهران برگزار می‌کردند، ورودی‌ها و خروجی‌های آنجا هدف موشک‌های جنگنده‌های اسرائیلی قرار گرفت. بنا بر روایتی، آخرین موشک یا بمبی که قرار بود کار را تمام کند، عمل نکرد و به شکلی معجزه‌آسا، سران سه قوه، مقامات ارشد و فرماندهان عالیرتبه نظامی، تنها با جراحت‌های سطحی، همگی سالم از محل گریختند. این جلسه قاعدتاً در بالاترین سطح حفاظتی برگزار شده بود و شدیدترین پروتکل‌های امنیتی درباره آن رعایت می‌شد، اما احتمالاً «نفوذی اعظم»، که محل دقیق استقرارش نامعلوم است، مختصات و حتی ساعت دقیق برگزاری جلسه را برای کارفرمای خود در تل‌آویو ارسال کرده است؛ همان اطلاعاتی که به خلبانان جنگنده‌های اف- ۱۶ و اف- ۳۵ بر فراز آسمان تهران منتقل شد. چنین حمله‌ای قطعاً بدون گرای لحظه‌ای امکان‌پذیر نبود؛ زیرا با توجه به سطح حفاظت در وضعیت جنگی، این احتمال وجود داشت که در آخرین دقایق پیش از جلسه، محل آن تغییر کند و چه بسا چنین اقدامی صورت گرفته باشد و آخرین مکان اعلام شده برای جلسه شورای عالی امنیت ملی، همین طبقات زیرین ساختمانی در غرب تهران بوده باشد. نفوذ در جنگ اخیر، جلوه‌های دیگری نیز دارد؛ جلوه‌هایی که با کنار هم چیدن اندکی از قطعات، باز هم در نهایت به نفوذ در سطوح مؤثر منجر می‌شود.