مشارکت حداکثری

یعنی در فضای یک حکومت یا ملت اینها نشانه‌های دموکراسی است. حال ممکن است که این زمان کوتاه باشد اما همین فضای کمی هم که بوجود می‌آید موجب نشاط اجتماعی می‌شود. آن برخوردهای اندیشه‌های مختلف یا نقد و تضاد اندیشه‌ها بسیار خوب است و از برکات تکامل اجتماعی است. پس در نتیجه هیچ اشکالی ندارد که 110 نفر در تشویق مردم به انتخابات یک بیانیه‌ای را امضا کنند و بعد 100 نفر هم پیدا شوند و بگویند این رویه فایده‌ای ندارد. هیچکدام از رویکردها اشکال ندارد و قانون اساسی هم به آزادی بیان، اندیشه و قلم اجازه می‌دهد که موافق  یا مخالف جریان‌های سیاسی و اجتماعی حرف بزنند. البته اینها زیاد مهم نیست و می‌توان گفت که باید اجازه بدهیم که در جامعه صداهای مختلف، نظرات و اندیشه‌های مختلف وجود داشته باشد و اینها یکدیگر را نقد کنند، با یکدیگر مناظره کنند و اجازه دهند که آخرین کاری که انجام می‌شود تصمیم مردم و عزم ملت باشد. یعنی این مردم هستند که در نهایت انتخاب می‌کنند که آیا در انتخابات شرکت می‌کنند و پای صندوق بروند یا نروند. باید به این اراده و انتخاب مردم  احترام بگذاریم. اگر به معنای واقعی هم جمهوری هستیم و هم اسلامی و قانون اساسی داریم که پای آن خون شهدا ریخته شده باید به هر چه مردم انتخاب می‌کنند همان برای کشور صلاح و مصلحت  است. اگر این رویه را خوب حفاظت و ترویج کنیم  و برای آن جایگاه درست کنیم نظرات مخالف و موافق هیچ اشکالی نخواهد داشت. لذا در نتیجه آنچه وجود دارد این است. اما آنچه پیش بینی می‌شود این است که مشارکت عمومی مردم حداکثری نخواهد بود. دلایل مختلفی هم برای این عدم مشارکت حداکثری  وجود دارد . در فضای روز انتخابات یعنی در شنبه بعد از انتخابات خواهیم دید که مشارکت  چگونه خواهد بود و علت آن نیز این است که قانون رضایت عمومی مساوی است با مشارکت عمومی  و اگر رضایت عمومی فراهم شود شاهد مشارکت عمومی و حداکثری خواهیم بود، اما اگر شاهد رضایت عمومی نباشیم مشارکت حداکثری هم نخواهد بود.

مهدی آیتی

نماینده اسبق مجلس