آنچه بر سر آموزش و پرورش آوردیم

مصطفی اقلیما/ آسیب‌شناس

آرمان ملی آنلاین:  در ادامه به منظور توسعه آموزش در ایران مدارس غیرانتقاعی را تاسیس کردند که هدف این بود که با هزینه‌ای که از دانش‌آموزان گرفته می‌شود  امورات آن مدرسه بگذرد نه اینکه مدارس به منبعی برای ایجاد درآمد در کشور ایجاد شود. بعدها قواعد تغییر یافت و افراد سرشناس در امور آموزشی وارد شدند و اشخاص سرشناس سیاسی  نیز مدارس  غیرانتفاعی ایجاد کردند و بعد از اینکه  بسیاری متوجه شدند که از آموزش و پرورش می‌تواند  پول به دست آورد رفته رفته؛ بخشی از آموزش و پرورش در ایران رسما پولی و آموزش به معیاری برای درآوردن پول بدل شد. 

در ابتدا هم تلاش کردند که مهد کودک‌ها را پولی کنند به طوری که امروز به جرات می‌توان گفت تمامی مهد کودک‌ها پولی است. زمانی هم که یک خانواده کیفیت بهتری در آموزش در مهد کودک‌ها  را مشاهده می کنند؛ تلاش کردند از همان ابتدا فرزند خود را در مقطع ابتدایی در مدارس غیرانتفاعی بفرستند تا آموزش بهتری را دریافت کنند. از این رو برخی از مدارس دولتی  در برخی از محلات  خصوصا محلاتی که شهروندان آن از تمکن مالی برخودار بودند، با کمبود دانش‌آموز روبه‌رو شد و بعضا برخی از همین مدارس به طرق مختلف  عملا به صورت غیر رایگان اداره شد.

از سوی دیگر کم شدن تعداد دانش‌آموزان موجب شد عملا دولت‌ها از زیر بار ساخت مدارس به علت هزینه‌بر بودن آن شانه خالی کند به طوری که امروز کیفیت ساختمان‌های مدارس دولتی از مدارس خصوصی و غیرانتفاعی و خود گردان بهتر است. این درحالی بود که می‌توانستیم برای اداره کردن بهتر مدارس و اجرای قانون اساسی از بخش‌های خصوصی بخواهیم اقدام به ساخت و تجهیز مدارس بکنند و دولت نیز به مسائل مالی معلمان  رسیدگی کند تا آنها تدریس در مدارس دولتی را عملا رها نکرده و در مدارس خصوصی حاضر نشوند.

این موارد درکنار نگاه رقابتی به حضور دانش‌آموزان در دانشگاه و تاسیس موسسات کنکوری و هزینه کرد فراوان خانواده‌ها برای دانش آموزان و فرزندان خود در این مدارس موجب شد که امروز عملا اگر کسی در اندیشه آن باشد که در آموزش فرزند خود سرمایه گذاری کند، این سرمایه‌گذاری را در نه در بخش دولتی بلکه در بخش خصوصی انجام دهد.