چرا چین و روسیه اینگونه‌اند؟

به گزارش آرمان ملی آنلاین عبدالرضا فرجی‌راد، دیپلمات نوشت: اخیرا شاهد هستیم هم چین و هم روسیه در ارتباط با کشورهای عربی پای بیانیه‌هایی را امضا می‌کنند که به نفع ایران نیست و در این بیانیه‌ها توصیه‌هایی به ایران می‌شود. واقعیت آن است که دوستان ایران در حالی که انتظاری از آنها نمی‌رود پای این بیانیه‌ها را امضا می‌کنند که تلقی آنان این است که کشورهای جنوبی خلیج‌فارس از ثروت‌های بی‌شماری برخوردارند؛ ثروتی که آنقدر زیاد است که حتی چین و روسیه هم علاقه‌مند هستند از این ثروت در جهت توسعه کشور خود و شکوفایی اقتصاد کشورشان از آن استفاده کنند.

لذا به هر اقدامی دست می‌زنند که در این ثروت با اعراب شریک شوند از این جهت هم می‌کوشند به هر شیوه رضایت آن‌ها را جلب کنند. البته چین و روسیه و برخی کشورهای دیگر ارتباطات و روابط مناسبی با ایران دارند اما چون مشاهده می‌کنند که تهران در یک  چالش سیاسی در روابط خارجی خود افتاده است، اگر چنین اقداماتی علیه ایران را در دستور کار قرار دهند به صورت طبیعی عکس‌العملی از سوی ایران علیه آنها اتفاق نمی‌افتد. روسیه و چین بررسی می‌کنند که در ایران منافع بیشتری دارند یا در کشورهای حوزه خلیج فارس، هر جا منافع بیشتری داشته باشند به آنجا و به طرف آن کشور حرکت می‌کنند.

ضمن اینکه کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس و امارات به مقامات کشورهای مختلف که به کشورشان می‌آیند اصرار می‌کنند که از آنها علیه ایران امضا و تاییدیه بگیرند. تا زمانی که  ایران  از این وضعییت بین‌المللی خارج نشود و سایر کشورها نیز احساس نکنند در ارتباط با ایران منافعی را می‌توانند کسب کنند، شاهد همین مسائل خواهیم بود و در آینده نیز چنین موضع‌گیری‌های نادرستی علیه ایران از سوی این کشورها ادامه پیدا می‌کنند.

حال این سوال به وجود می‌آید که مگر نه اینکه ایران با روسیه و چین متحد است پس چرا این دو کشور علیه ایران دست به اقداماتی می‌زنند که زیبنده ارتباط آنها با تهران نیست. حال اینکه اصل و اساس برای آنها منافع است و اینکه ایران در سازمان‌هایی عضو است که آنها نیز در آن عضویت دارند، برای آنها از درجه اهمیت بالایی برخوردار نیست چرا که آن‌ها تنها به منافع خود و پیشرفت کشورشان می‌اندیشند. در جنگ اوکراین هم مشاهده کردیم که چین هیچ کمک نظامی به روسیه نکرد چون منافع آنها در آن بود که از سوی غربی‌ها مورد تهدید و تحریم قرار نگیرند. عضو یک سازمان شدن دلیلی نمی‌شود که کشورها در ارتباط با ایران منافع خود را در نظر نگیرند. چنین مواردی باید برای ایران از اهمیت برخوردار باشد و تهران نیز در مواجهه با کشورهای مختلف باید تنها به منافع خود بیندیشد همان طور که کشورهای بزرگ اینگونه می‌اندیشند.