برتری میدان جنگ در دست ایران

 در گذشته نیز بارها دیده‌ایم که هرگاه رژیم صهیونیستی با بحران داخلی مواجه می‌شود، تلاش می‌کند با گشودن جبهه‌ای در خارج، افکار عمومی را منحرف کرده و خود را از فشارهای داخلی برهاند. اما این بار معادله تغییر کرده است. نتانیاهو، همانند صدام حسین در سال ۱۳۵۹، دچار توهم قدرت و محاسبه‌ی نادرست از واکنش ایران شده است. او با طراحی حملاتی کور و بی‌نتیجه، در پی آن بود تا ابتکار عمل را به دست گیرد و نمایش قدرتی ترتیب دهد. اما واقعیت این است که نه تنها این اقدامات نتوانست از فشارهای داخلی بر کابینه او بکاهد، بلکه موجی از بی‌ثباتی و اضطراب روانی را در داخل سرزمین‌های اشغالی دامن زد. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد برخی هماهنگی‌ها میان اسرائیل و عوامل تروریستی نفوذی در داخل ایران نیز از پیش انجام شده بود. این سناریو قرار بود جنگی ترکیبی را رقم بزند؛ بخشی در مرزهای ایران و بخشی در قلب شهرهای آن. اما با هوشیاری نهادهای اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی، این سناریو ناکام ماند. نیروهای امنیتی موفق شدند برخی عوامل نفوذی مرتبط با صهیونیست‌ها را شناسایی و بازداشت کنند. مهم‌تر از همه، پاسخ قاطع و سریع ایران، موازنه قدرت را به‌شکل چشمگیری تغییر داد. شلیک موشک‌های هایپرسونیک ایران به مراکز راهبردی و نظامی اسرائیل، یکی از مهم‌ترین تحولات نظامی منطقه در سال‌های اخیر بود. این موشک‌ها که با سرعتی چند برابر صوت حرکت می‌کنند، در عمل سامانه‌های دفاعی اسرائیل را دور زده و آسیب‌های قابل توجهی به زیرساخت‌های حیاتی رژیم وارد کردند. عملیات «وعده صادق ۳» تنها بخشی از پاسخ ایران بود؛ عملیاتی که در جریان آن صدها موشک به مراکز فرماندهی و تدارکاتی اسرائیل اصابت کرد و تأثیرات مخرب روانی و میدانی در پی داشت. امروز می‌توان با اطمینان گفت که دست برتر در میدان جنگ، در اختیار جمهوری اسلامی ایران است. توان بازدارندگی، قدرت تهاجمی، اشراف اطلاعاتی و انسجام سیاسی-امنیتی در داخل کشور، موجب شده که دشمن در موقعیت انفعالی قرار گیرد. رژیم صهیونیستی، که روزگاری خود را بدون رقیب در خاورمیانه می‌دید، اکنون با واقعیتی جدید روبه‌رو شده است: ایران نه‌تنها توان دفاع از خود را دارد، بلکه می‌تواند در میدان نظامی نیز ضربات سنگینی به دشمن وارد کند.

حسن هانی‌زاده

 کارشناس روابط بین‌الملل