انتخابات، درمان مشکلات

 منطق و عقلانیّت رسمی ایجاب می کند، ملّت با حضور چشمگیر خود در انتخابات اسفندماه مجلس دوازدهم، این حقوق مسلّم خویشتن را، از برخی چسبیدگان تمامیّت خواه بازستاند. این تازه از راه رسیده ها آرمان های انقلاب اسلامی ما را مختل کرده و نه تنها به شعار محوری انقلاب یعنی استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی، لطمات فراوان آورده‌اند. این افراد، آگاهانه یا ناآگاهانه با سیاست های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اعمالی که در جوامع پیشرفته تاریخ گذشته شده است، افت کمی و کیفی را نصیب طبقۀ متوسط میهن کرده اند بخش بسیاری از جمعیت کشور رنج ناشی از معیشت دارند. نخبگان را حاشیه نشین و وارادت را جایگزین مهارت کرده‌اند. در اوان انقلاب و در سال‌های نه چندان دور، نیروهای فعال و جوان، به رغم هر قوت و ضعفی که در بینش‌ها و ایدئولوژی‌های خود داشتند و به رغم هر بی‌تجربگی که در امور اجرایی و مملکت‌داری داشتند، لااقل از شور و هیجان و امید وافر و صادقانه از خصلت ملّی و نگاه به درون و توانایی‌ها و استعدادهای درونی برخوردار بودند و امروز بسیاری از آنها، آن شور و امید و خودکفایی را ندارند و یا مهاجرت کرده‌اند و یا خانه‌نشین شده‌اند. در چنین شرایطی، مردم‌سالاری دینی یگانه شاه کلید باز کردن قفل‌ها و گره‌های بسیاری در جامعه است و ملّت و حاکمیت برای بقا و استمرار انقلاب و در نتیجه موجودیت عمومی خود، راهی به جز بازگشت به آرمان‌های بلند انقلاب اسلامی و توجه عملی نه شعاری به استقلال، آزادی و جمهوریت نظام است و این موهبت و آرمان نیز، جز با حضور گستردۀ ملت در انتخابات و پاسداشت مردم‌سالاری دینی میسر نیست. باید مجدد علاوه بر عنصر مذهبی، عنصر استقلال‌طلبی و استمرار هویت ملی و تاریخی، عنصر ارزشی انقلاب یعنی آزادی و عدالت‌طلبی را نیز به صورت پررنگ در جامعه بارور و حقوق ملت رشید ایران اسلامی را و ذائقه نسل جدید را پاسداشت، بدون این سه عنصر، خودآگاهی ملّی ایران و ایرانی از صفت کمال و تمامیّت برخوردار نیست و نمی تواند در دنیای معاصر، با همۀ طوفان هایی که از داخل و خارج کشور، بر استقلال و هویّت های تاریخی ملّی وزیدن گرفته است، از توان استمرار و بالندگی و نسل جدید پسند برخوردار باشد. این است مسالۀ اصلی و جوهری امروز، انقلابی که در زمان خود عظیم و شکوهمند و بی نظیر بود و در ذات خود، موافق خواست جوانان فعلی کشور، سرشار از آرمان ها و توانایی ها و استعدادهای مردمی، فرهنگی، مادّی و طبیعی. کسانی که با فرهنگ قرآن انس و الفتی دارند می‌دانند که خداوند بقا، شکوفایی و عظمت هیچ قوم و ملّت و امّتی را تضمین نکرده، مگر در عملکرد صحیح و تحقق‌های اجتماعی و انسانی آنها و تأمین امنیت، فراوانی (معاش) و عدالت از طریق حاکمان جوامع اسلامی، که رقم‌زن بقا و عظمت آنهاست.

*کمال‌الدین پیر مؤذن

نماینده سابق مجلس