ادامه کابوس ‌حماس برای اسرائیل

 این آخرین اظهارنظر نتانیاهوست. اما به لحاظ حقوقی، یک سرزمین اشغالی است. اسرائیل به زور و با توسل به قوای نظامی سرزمین دیگری را اشغال کرده و در حفظ و امنیت ساکنان آنجا مسئولیت دارد. براساس کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو و پروتکل‌های الحاقی آن نمی‌تواند آب و برق و گاز را قطع کند یا مانع از ورود مواد غذایی شود. هر انسانی که به لحاظ عدم دسترسی به درمان و تغذیه و غیره از بین می‌رود، مسئولیتش بر عهده کشور اشغالگر است که از جنبه حقوقی مطرح است. ولی واقعیت این است که همه دنیا در برابر چشمان خود یک نمایش وحشتناک را نظاره‌گر هستند که انسان‌های بیگناه شبانه روز در یک وضعیت اسفناکی لحظه‌های زندگی خود را سپری می‌کنند. واقعا دیدن و شنیدن در مورد غزه سخت شده و تاب شنیدن و دیدن نداریم و ترجیح می‌دهیم که گوش و چشم‌هایمان را ببندیم چون میزان و شدت وحشیگری و خشونت از حد تحمل‌مان بیرون است. واقعیت این است که تمام جنجال برای این است که نهایتا به یک راه حل سیاسی منتهی شود. جنگ وسیله‌ای برای رسیدن به یک موقعیت دیگر است. یعنی الان ممکن است اسرائیل به لحاظ نظامی، بخشی از غزه را نابود کند ولی تفکر یا انگیزه و زمینه‌هایی که حماس را به وجود آورده، سر جای خودش هست و حماس نباشد با نام‌های دیگر دوباره مردم تشکیلات و سازمان‌های جدیدی به وجود خواهند آورد و ادامه دارد. امنیت پایدار زمانی است که مردم با همدیگر در کنار هم زندگی مسالمت آمیزی را تجربه کنند و به نفع همه باشد که با امنیت از زندگی لذت ببرند. تا این به‌وجود نیاید، از طریق نظامی نمی‌شود مشکل غزه و فلسطین را حل کرد. حداقل این است که دو دولت مستقل  شکل بگیرد. ایده و مطلوب این است ولی هیچوقت نمی‌شود که یک کنوانسیون متشکل از اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها بر کل آن منطقه یک حاکمیت واحد تشکیل دهند و در کنار هم با صلح و صفا زندگی کنند. ولی اینها بیشتر آرزوست ولی روی زمین این وضعیت به این زودی‌ها سامان نخواهد گرفت. با هر نتیجه‌ای جنگ تمام شود یا به پایان برسد یا آتش بس شود، صلح واقعی مستقر نخواهد شد چون صلح واقعی مستلزم اجرای عدالت است و تا حقوق فلسطینی‌ها رعایت و محقق نشود، روی آرامش و امنیت دیده نخواهد شد.

*یوسف مولایی

استاد دانشگاه