یه دوست خوب چیه که ما نداریم؟!

تازگی‌یا دانشمندان محترم، بعد از کلی پژوهش و بررسی فهمیدن که این سیاره‌ مشتری عامل اصلی‌یه برخورد شهاب‌سنگ‌ها با سیاره‌ زمین و انقراض دایناسورها بوده.
داستان از این قراره که یه‌سری سنگ و سیارک بیکار و ولگرد توی کل کیهان ولو و سرگردانن که یه‌وقتایی می‌رن تو مدار مشتری.
مشتری هم که خیلی سیاره‌ خاص و شاخیه این همه مزاحمت‌رو برنمی‌تابه و سریعا مزاحما‌رو از مدار خودش خارج می‌کنه.
این‌گونه می‌شه که این سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌های ولگرد تحت‌گرانش مشتری قرار می‌گیرن و پرت می‌شن سمت خورشید.
خورشید هم که ناز و اداش زیاده، همه‌ این سنگ‌ها‌رو برمی‌گردونه سمت سیاره‌های منظومه‌ شمسی که دارن دورش می‌چرخن.
این وسط مسطا یکی از این شهاب‌سنگ‌ها هم ول می‌شه و زارتی می‌خوره به زمین و چون سیاره‌ زمین، دوست دلسوز و مهربونی نداشته که بهش یه ماسک جامونده تو ماشین بده که بزنه و بتونه از خودش مراقبت کنه و هیچ‌کس هم بهش اصرار نکرده که بره توی صف واکسن وایسه و به‌زور(!) واکسن مازاد بزنه که مقاومت بدنش بالا بره، دچار یک فروپاشی دمایی و موقعیتی می‌شه و هر موجودی که روش بوده منقرض می‌شه و از بین می‌ره. بعد که هوا تمیز می‌شه و دما مناسب می‌شه (واقعا نمی‌دونم از کجا) سر و کله‌ آدمیزاد و بقیه‌ حیوونا پیدا می‌شه و می‌رسیم به اینجایی که الان هستیم.
البته از اونجایی که تقریبا تو همون زمان‌ها و خیلی قبل‌ترش، آب و هوای مریخ برای زندگی دوپاها مساعد بوده، سرنخ این داستان دست مریخ‌نورد استقامت و بقیه‌ مریخ‌نوردهایی‌یه که الان روی سطح سیاره‌ سرخ سرگردانن و دارن چرخ می‌زنن.
البته من خیلی خوشحال‌تر می‌شدم اگه استقامت یه تُک پا هم می‌رفت ونوس. چون همونطور که قبلا هم بهتون گفتم این سیاره یه روزگاری (حدود ۴ میلیارد سال پیش) کاملا مسکونی بوده و آمد‌و‌شد داشته.
خدایی چه حالی بهتون دست می‌ده اگه من یه‌روز بیام اینجا براتون بنویسم که ما درواقع نوادگان موجوداتی هستیم که روزگاری توی مریخ و ونوس زندگی می‌کردن؟!