خیلی وقت بود داشتم به تفاوت‌های میلان‌کوندرا و ایوان‌کلیما فکر می‌کردم. هر دو نویسنده‌های بزرگ اهل چک هستند. هم سن و سال هم. یکی از آن‌ها یعنی میلان کوندرا، مجبور شد وطن را ترک کند و مجبور شد، بعد از ترک وطن به قول یکی از نویسندگان، فقط برای مترجمان کتاب بنویسد... چون نمی‌توانست به زبان مادری‌اش بنویسد. در حالی که مردمان جهان از نوشته‌های کوندرا لذت می‌بردند؛ مردم چک از خواندن نوشته‌های او محروم بودند. کلیما چه شد؟ او هم زجر کشید.
داشتم مخزن الاسرار نظامی گنجه‌ای را نگاه می‌کردم به حکایت زیبایی رسیدم که مخصوص هر زمان و هر مکانی است. حکایت نوشیروان با وزیر دانشمند و روشن ضمیرش بزرگمهر. این وزیر، خرد و دانش بی نظیر داشت.می‌گویند رئیس مشاوران ویژه دربار و پاسبان شخصی او بود. هرچند این وزیر دانشمند هم مورد بی‌مهری و آزار شاه قرار گرفت و سرگذشت تلخی داشت.
اگر چه تغییر ساعت کار اداره‌ها از هفت به شش صبح با نظرات موافق و مخالف زیادی همراه بود اما این اتفاق افتاد و سازمان اداری و استخدامی کشور اعلام کرد:«ساعت شروع به کار اداره‌ها بدون استثنا شش صبح است، ساعت کاری تهران شناور نیست و قانون 44 ساعت کار در هفته باید رعایت شود.»
در ادبیات کهن به بحث‌های جالبی از عالم سیاست می‌رسیم. حتی نظامیِ داستانگو که عاشق روایت عاشقانه‌‌هاست، بی‌توجه به امور سیاسی و مملکت‌داری نیست و لابه‌لای قصه‌های پرشورش نگاهی به این امور هم دارد. در کتاب هفت‌پیکر، بحث جالبی بین خسرو که جایگزین یزدگرد شده با بهرام گور پسر یزدگرد بر سر پادشاهی در می‌گیرد که نکات جالبی دارد.
چه کسی جز فردوسی می‌توانست مردم ایران را یاد خودشان بیندازد؟ هیچ کس... خاصیت تاریخ این است که ما را یاد خودمان می‌اندازد که چه کرده‌ایم؟ چه بوده‌ایم؟ چگونه می‌اندیشیده‌ایم و به کجا رهسپاریم.
