احمدرضا احمدی را با سادگی بیان و داشتن رابطه دیداری معصومانه با جهان، اشیا و آدم‌ها باید شناخت. او با وجود نکوهش‌ها و تردیدهایی که در جریان نقد شعر و ادبیات فارسی روا و ناروا به او شد، نامی است برجسته. پرسش این است که این برجستگی از کجا می‌آید و راز ماندگاری احمدرضا احمدی در چیست؟ آیا می‌توان متعهد بودن و نامتعهد بودن را ملاک کار احمدرضا احمدی قرار داد، چنانکه عده‌ای همیشه قرار داده‌اند؟ متاسفانه تعهد در نقد ادبی ما غث و سمین دارد و البته جای نقد و نظر.
چرا من/ هیچ‌وقت/ از این بال‌های رنگارنگ/ از این شب‌های متواری/ نداشتم/ بال‌هایم که در حریق‌های جمعه‌ها/ سوخته بودند/ به شب‌هایم مهر باطل زده بودند/ من بودم جعبه‌ای خالی از بیسکوییت/ لیوانم شکسته/ که آب در آن عمر محدودی/ داشت/ تنها دلخوشی من در این جهان مشوش/ شکوفه‌هایی بود/ در پشت پنجره‌ام/ با فراموشی فصل/ مبدل به پرنده‌هایی/ شده بودند/ که مدام از روز تولدم/ یادمی‌کردند (احمدرضا احمدی، جنگل می‌سوزد ما نگاه می‌کنیم نشر کارگاه اتفاق، 1399، ص50)
در میان نام بزرگان شعر و ادبیات معاصر، نام احمدرضا احمدی (متولد 30 اردیبهشت 1319) همیشه مطرح بوده است؛ شاعر، نویسنده و نقاشی که زندگی حرفه‌ای و هنری‌اش زوایای متعددی دارد و سالیان سال نوشتن و سرودن برای کودکان از این جمله است. به مناسبت سالروز تولد این چهره سرشناس و ماندگار - ضمن آرزوی سلامتی برای او- مصاحبه‌ای را با محمد آزرم، شاعر و منتقد ترتیب داده‌ایم که شاید جذاب‌ترین بخش آن برای مخاطب، بخشی است که به تاثیرگذاری شعر احمدی بر شعر شاعران هم عصر خود، خصوصا فروغ فرخزاد و سهراب سپهری اختصاص…
با نامساعد شدن دوباره وضعیت جسمانی احمدرضا احمدی، شاعر نام آشنای کشور، او بار دیگر به بیمارستان منتقل شده است؛ نزدیکان احمدی از مردم خواسته‌اند برای این شاعر دعا کنند.
