مذاکره ‌یا آمریکا ستیزی؟

اما سوال اساسی آن است که منتقدین چه تدبیری باید بیندیشند؟ آیا باید جنجال به راه انداخته و بگویند که اگر قرار است با آمریکا مذاکره صورت بگیرد پس چرا زمان روحانی که مذاکره صورت گرفته بود این قدر ظریف و تیم مذاکره کننده و دولت روحانی تحت فشار قرار گرفت که چرا با آمریکایی‌ها مذاکره می‌کنید؟ به نظر می‌رسد که منافع ملی ایجاب می‌کند که بالاخره سرانجام با  غرب پشت میز مذاکره بنشینیم. واقع مطلب آن است که حتی ایدئولوژیک‌ترین، تندروترین و انقلابی‌ترین چهره‌ها و شخصیت‌ها نیز متوجه شده‌اند که  بسیاری از نسل جوان برای آمریکا و دشمنی با آمریکا و غرب چندان ارزشی قائل نیستند. اگر هم استکبار ستیزی برای مردم ایران از یک جایگاهی برخوردار بوده امروز که در مهرماه 1402 هستیم این مفهوم از منزلت، جایگاه  گذشته برخوردار نیست.

به علاوه به تدریج در حال مشخص شدن است که آمریکا ستیزی منافع ملی را طی این  مدت تحت الشعاع قرار داده است. همان‌طور که گفته شد حتی تندروترین جریان‌ها و چهره‌ها نیز متوجه شده‌اند که اگر هم روزی ستیز با غرب برای ایرانیان از ارزش و اعتباری برخوردار بود امروز  از آن جایگاه برخوردار نیست . حتی نیازی به همه پرسی و نظر سنجی نیست و کافی است که مسئولان نگاهی به فضای مجازی، رسانه‌ها و مطبوعات بیندازند و ببینند که اساسا بجز تریبون‌های نماز جمعه و صدا و سیما آیا از هیچ منبع و مآخذ دیگری آمریکا ستیزی مورد تایید و تصدیق قرار می‌گیرد؟ بنابر این به هیچ روی نگوییم که اگر قرار بود آمریکا ستیزی کنار گذاشته شود چرا 4 سال پیش، 10 سال پیش یا 20 سال پیش نکردیم.

بپذیریم که به هر حال آمریکا‌ستیزی ایدئولوژی نظام است و به این سادگی نمی‌توان انتظار داشت که به کناری گذاشته شود. چون طرفداران این رویکرد خواهند پرسید که اگر آمریکاستیزی را می‌شد کنار بگذاریم چرا سال‌ها زودتر از این آن را کنار نگذاشتیم. چرا این همه هزینه بابت آمریکا ستیزی پرداخت کردیم و حالا می‌خواهیم آن را کنار بگذاریم. این بحث‌ها نباید مطرح شود برای اینکه این امکان و احتمال وجود دارد که جریان‌های تندرو ، نگران چنین بحث هایی بشوند و تیر خلاص را بر پیکر نیمه جان آمریکا ستیزی شلیک کنند و بدین ترتیب همچنان آمریکا ستیزی ادامه پیدا کند.

*فعال سیاسی