ورزشگاه آزادی بعد از 100 دربی هنوز با مشکلات ابتدایی مواجه است/ آیا در سوپرجام آسیا استانداردهای AFC رعایت خواهد شد

آرمان ملی آنلاین: ورزشگاه آزادی در دوران کرونا و بعد از آن، تقریباً نزدیک به چهار سال تماشاگر زیاد به خود ندید. اما با گذشت مدت زمانی قابل توجه از کرونا، اتفاقاتی که در برگزاری دربی فینال جام حذفی نشان می‌دهد که مسئولان از یاد برده‌اند بازی بزرگ چه مشکلاتی می‌تواند داشته باشد.

به بهانه کرونا، بازی‌های ملی با حداقل تماشاگر برگزار شد تا همه یادشان برود که روزگار نه چندان دور ۱۲۰ هزارنفر -حتی از روی پرژکتورها- به تماشای بازی‌های بزرگ می‌نشستند. دوران کرونا، بازی‌ها بی‌تماشاگر یا کم تماشاگر برگزار شد؛ در نتیجه در دربی فینال جام حذفی انگار تمام عوامل ورزشگاه -از پلیس و یگان ویژه تا کارکنان حراست- همگی یادشان رفته بود که «بازی بزرگ» چه مصائب و مشکلاتی دارد! در نتیجه بایدها و نبایدها، معضلات و نکات اصلی به فراموشی سپرده شد.

از همان بدو ورود، تماشاگران، خبرنگاران و هر کسی که بلیت و مجوز ورود داشت، با مشکلات تازه‌ای مواجه می‌شدند. تقسیم‌بندی استادیوم به دو سمت شرقی و غربی، مشکلات شدیدی خلق کرد که دودش به چشم پلیس هم رفته بود تا آنها را کلافه و عاصی ببینیم. هرچه به بازی نزدیکتر شدیم، کم‌ حوصلگی و خستگی در ذهن و بدن عوامل اجرایی بیشتر نشست و باعث بی‌نظمی بیشتر شد.

تماشاگرانی که خانوادگی و با یک ماشین به ورزشگاه آمده بودند، با مشکل ورود از در غربی یا شرقی مواجه می‌شدند و اگر میان آنها استقلالی حضور داشت، باید ورزشگاه و دریاچه را دور می‌زد تا از سمت شرقی وارد شود. پلیس در غربی تنها به هواداران استقلال اجازه ورود می‌داد و پرسپولیسی‌ها هم تنها از سمت شرقی اجازه حضور در استادیوم را داشتند. نتیجه این تصمیم، سرگردانی و بلبشویی شد که پشت گیت‌های امنیتی و نرده‌ها شکل گرفت. حتی جمعیت به سمت ورودی VIP هجوم آورده بودند و ورود مسئولین و خبرنگاران با اخلال مواجه شده بود.

بعد از کرونا، در بازی‌های پرسپولیس یا استقلال مشکلی بابت ورود از سمت شرقی و غربی وجود نداشت و هواداران همگی طرفدار یکی از دو تیم بزرگ پایتخت بودند و هر جا مستقر می‌شدند، احتمال تنش، برخورد و درگیری میان آنها تقریباً نزدیک به صفر بود.

اما دربی -آن هم در فینال جام‌حذفی- اقتضای خودش را دارد و نمی‌شود هواداران را بی‌برنامه روی سکوها نشاند اما تصمیم جداسازی با سبک شرقی (هواداران پرسپولیس) و غربی (هواداران استقلال) یکی از عوامل شلوغی و سردرگمی مردم بود.

دربی فینال جام حذفی، دربی صد و یکم بود؛ پس از ۱۰۰ دربی نباید عوامل برگزاری درگیر بدیهی‌ترین موضوعات برگزاری یک مسابقه باشند. همچنان مشکلات ابتدایی در ساماندهی هواداران وجود دارد. شاید برای نخستین‌بار پس از کرونا بود که تقریباً تمام سکوهای قابل استفاده ورزشگاه پر شد. همه می‌دانستند که حساسیت این بازی باعث می‌شود تا بیش از 70-60 هزار نفر با بلیت و بدون بلیت به سمت آزادی سرازیر شوند. این موضوع برای تمام کسانی که حداقل یک بار تجربه دربی دارند، قابل پیش‌بینی بود اما فروش محدود بلیت منجر به حضور جمعیت فراوان پشت درها شد که راه را برای کسانی که بلیت داشتند یا با آی‌دی‌کارت به ورزشگاه آمده بودند، مسدود می‌کرد و نتیجه‌اش زیر دست و پا ماندن کودکان و افراد کم توان بود.

آخرین مسابقه فصل بیست و دوم شبیه روزهای قبل از کرونا بود؛ از ترافیک شدید اتوبان تهران - کرج تا توجه خاص رسانه‌ها. همه چیز به دوران پیش از کرونا برگشته بود و آزادی حال و هوای بازی‌های بزرگ گذشته را داشت اما مسئولان برگزاری مسابقه به اندازه «بازی‌های بزرگ» خودشان را آماده برگزاری دربی صد و یکم نکرده بودند.

لیگ بیست و دوم هم تمام شد اما معضلات و مشکلات ورزشگاه آزادی بعد از صد و یک دربی همچنان پابرجاست. همان اشکالات و معضلاتی که در دوره‌های اول و دوم لیگ برتر مشاهده می‌شد، همچنان پابرجاست و در مواردی به دلیل فرسودگی و خرابی سکوها اوضاع بدتر هم شده است.

پرسش نهایی: با این شرایط، در فصل جدید لیگ قهرمانان آسیا -به عبارتی سوپرجام آسیا- چگونه پرسپولیس می‌خواهد از تیم‌های رقیب پذیرایی کند و آیا استانداردهای AFC رعایت می‌شود؟

نمایندگان کنفدراسیون آسیا برای فینال لیگ قهرمانان میان پرسپولیس و کاشیما نزدیک ۱۰۰ ایراد از مجموعه آزادی گرفتند و میزبانی مشروط به رفع مشکلات شد. از آنجا که وزارت ورزش و سایر نهادها نمی‌خواستند میزبانی فینال از ایران به کشور دیگری منتقل شود، مو به مو ایرادهای استادیوم آزادی را مطابق خواسته کنفدراسیون فوتبال آسیا برطرف کردند تا آزادی میزبان یک بازی بزرگ شود اما پس از آن مسابقه چه اتفاقی رخ داد؟

طبق پروتکل AFC، ورودی رسانه‌ها مجزا شد؛ مسیر VIP از هواداران عادی جدا و راه ویژه‌ای ایجاد شد. گیت‌های ورودی الکترونیک برای هواداران ساختند.

اما با گذر زمان تمام نظم و انضباطی که ناظران آسیایی به زور ایجاد کرده بودند از بین رفت تا مرکز رسانه آزادی تعطیل شود، ورودی‌ها دوباره با هم تداخل کند و همه چیز به دوران ماقبل فینال بازگردد.

چرا و چگونه این عقبگرد رخ داد را باید از مسئولان برگزاری بازی‌ها پرسید و البته امیدواریم برای فصل جدید آسیا ناظران با وسواس همیشگی بیایند تا شاید مشکلات آزادی به حداقل برسد و فضا برای تماشای بازی‌های بزرگ مهیا شود.