فرازهایی از دعای عرفه امام حسین(ع)

به گزارش آرمان ملی آنلاین، عصر روز عرفه امام حسین(ع) به جبل‌الرحمه تکیه داده و درحالی‌که اشک مانند مشک از چشمانش جاری بود دعای عرفه را زمزمه فرمود.

فرازهایی از دعای عرفه امام حسین(ع)

**ریشۀ اضطراب و افسردگی دوری از منبع قدرت و نور یعنی خداوند و راه درمان آن هم پیوستن به خدا و توکل به اوست.

** فردی که خود را به سلاح ایمان و دعا مجهز می‌کند، دیگر در برابر امواج خروشان دنیای وانفسا آشفته نمی‌شود.

** احساس نیاز به درگاه بی‌نیاز مطلق و برطرف‌شدن نیاز فقیر توسط خدای بی‌نیاز شکر و سپاس او را می‌طلبد.

** اقرار و اعتراف به ناتوانی در بجا آوردن شکر حقیقی خداوند، یکی از نعمات حضرت حق به انسان است.

** آنچه خداوند از لطف به بندگانش عطا فرموده است آن قدر بی‌شمار است که آنچه عطا نفرموده به حساب نمی‌آید.

** ناامیدی از خداوند در حد کفر است و حقیقت امید، ناامیدی از غیر خداوند است.

** رحمت، بخشش و آمرزش الهی آنقدر وسیع و گسترده است که بر گناهان همه موجودات برتری و غلبه دارد.

** وسیله رسیدن به رحمت واسعه پروردگار، توسل به پیامبر رحمت و اهل بیت کریم آن حضرت است.

** دل نبستن به غیر خدا و اولیاء خدا، راه رسیدن به حقیقت و سِرِّ بندگی حق تعالی است.

** بزرگ شدن و بلوغ یعنی مانند بچه‌ها اسیر زرق و برق دنیا نشدن و بازی نخوردن است.

** حاجی شدن مشروط به قربانی کردن خواهش‌ها و هواهای نفسانی است.