کافی‌ست لحظه‌ای در اطراف خود دقیق شوید، به خیابان‌ها، ساختمان‌ها، وسایل نقلیه، خوراکی‌ها، فیلم‌ها، سریال‌ها، رمان‌ها و حتی گفت‌وگوهای روزمره مردم. یک چیز مشترک در همه آن‌ها هست، یکنواختی. گویی جامعه ما در یک ایستایی تاریخی گیر کرده است. همه چیز کمی تغییر کرده، اما به ندرت می‌توان ردپای نوآوری و خلاقیت را در آن دید. علت چیست؟ پاسخ ساده اما عمیق است، کارخانه نرم‌افزار جامعه، یعنی مدرسه، کار خود را به‌درستی انجام نداده است.
