شاید در باور کمتر کسی می‌گنجید که هفتم نوامبر 1913 در شهرک موندووی الجزایر که در آن زمان از ملحقات فرانسه بود، فرزندی به دنیا بیاید که 44 سال بعد از آن برنده معتبرترین جایزه ادبی دنیا- نوبل- شود؛ فرزندی که هفده سالگی مبتلا به سل می‌شود، در بیست سالگی ازدواج می‌کند، تا پیش از جنگ جهانی دوم به مدت شش سال روزنامه‌نگاری را پیشه می‌کند و در همین اثنا مجموعه مقالات پشت‌و‌رو را منتشر می‌کند.
سهیل محمودی، شاعر و نویسنده در مراسمی که با یاد زنده‌یاد مجتبی گلستانی (نویسنده و منتقد) و در باشگاه اندیشه برگزار شد، بر ضرورت امیدواری و معنا دادن به حیات به‌عنوان مسئولیت اجتماعی اهالی قلم و اندیشه تاکید کرد. او با یادکردن از ویژگی‌های شخصیتی گلستانی در مقام فیلسوفی که با توفق بر مشکلات و رنج‌های شخصی تلاش کرد چیزی به بار هستی اضافه کند، رعایت کردن انسان - به تعبیر احمد شاملو- را در گروی مسئولیت‌پذیری، ایجاد امید و دمیدن حیات به جامعه خواند، که مشروح آن را از نظر می‌گذرانید.
