«اميد» کلمه‌اي که اين روزها شايد در ظاهر حالت کم‌رنگي به خود گرفته باشد و اين امر را مي‌توان از افزايش مهاجرت‌ها به کشورهاي مختلف و خروج سرمايه به بهانه خريد ملک در کشور همسايه مشاهده کرد. در واقع مي‌توان گفت مهاجرت در ايران، در يکي، دو سال اخير افزايش پيدا کرده است و دليل اصلي آن کاهش اميد به آينده در کشوري است که صاحب تمدن و جايگاه علمي بالايي در دنيا بوده است. با توجه به اينکه استان مرکزي که مهد مفاخر و مشاهير ايران زمين و پايتخت صنعتي ايران است اما نرخ بيکاري در خيلي از شهرستان‌هاي استان مرکزي بالاست و اين موضوع باعث نااميدي جوانان به آينده و مهاجرت آنان از روستاها به شهرها و از شهرها به خارج از کشور است. ازدواج، اشتغال و مسکن از دغدغه‌هاي اصلي جوانان است که اگر توسط مسئولين مورد توجه جدي‌تر قرار نگيرد و راهکارهاي عملي ارائه نگردد به يک چالش اساسي در آينده تبديل خواهد شد. چند وقتي است تصاويري از نفرات برتر کنکور سال 80 در فضاي مجازي وايرال مي‌شود که اين نفرات برتر در کشورهاي اروپايي و آمريکا از جايگاه‌هاي بالايي برخوردار هستند و از ايران مهاجرت کرده‌اند. آموزش‌و‌پرورش هزينه‌هاي زيادي را براي به ثمر رسيدن دانش‌آموزان صرف مي‌کند تا در آينده از توانمندي و استعداد اين جوانان در پيشرفت کشور استفاده نمايد ولي متأسفانه امروز شاهد مهاجرت برخي از فارغ‌التحصيلان و نخبگان و رتبه‌هاي برتر کنکور هستيم. پزشکان، پرستاران، مهندسان و متخصصان از جمله افرادي هستند که طبق آمار مراجع ذيصلاح، دست به مهاجرت مي‌زنند. چيزي که عجيب است نتايج تحقيقات ميداني از دانش‌آموزان متوسطه اول و دوم است که نشان مي‌دهد، آنها نيز به فکر مهاجرت هستند. اين آمار به نوبه خود اگر چه پايين هم باشد، مي‌تواند براي آينده کشور نگران‌کننده باشد. معمولاً کودکان فقط به زمان حال، جوانان فقط به آينده و سالخورده‌ها فقط به گذشته فکر مي‌کنند ولي انسان عاقل کسي است که هم مانند کودکان به فکر حال باشد و هم مانند جوانان به آينده نگاه کند و هم مانند سالخورده‌ها از گذشته خويش تجربه کسب نمايد. در عصر انفجار اطلاعات و ارتباطات و گسترش شبکه‌هاي اجتماعي و فضاي مجازي باعث شده که جوانان زندگي و امکانات شهر و ديار خود را با ساير کشورهاي پيشرفته مقايسه کنند و خواستار رسيدن سريع و بدون زحمت به اين امکانات و تجهيزات باشند و تنها راه ممکن را مهاجرت مي‌دانند که البته خيلي از اين مهاجرين هم نمي‌توانند به آمال و آرزوهاي خود بعد از مهاجرت برسند. بيش از هر چيز جوانان به اميد نياز دارند، اميد به آينده‌اي روشن که بتواند استعداد و توانايي خود را به منصه ظهور برسانند و براي کشور خود تلاش و کوشش کنند و نقش‌آفريني نمايند. جوانان نسل z íÇ åãÇä Ïåå åÔÊÇÏíåÇ¡ æíŽíåÇí ãäÍÕÑ ÈåÝÑÏí ÏÇÑäÏ ˜å ãÓÆæáíä ÈÇíÏ ÔÑÇíØ ÂäÇä ÑÇ Ïј ˜ÑÏå æ Çã˜ÇäÇÊ ÌÇãÚå æ ÔÑÇíØ ÊÍÕíá æ ÇÔÊÛÇá ÑÇ ØæÑí ÈÑÇí ÂäåÇ ÝÑÇåã äãÇíäÏ ˜å Èå äíÇÒ æ ÎæÇÓÊ ÂäÇä ÊæÌå ÔæÏ. ÍÖÑÊ Úáí ÚáíåÇáÓáÇã ãíÝÑãÇíäÏ: ÝÑÒäÏÇäÊÇä ÑÇ ÈÑ ÂÏÇÈ ÎæÏ ÊÑÈíÊ ä˜äíÏ ÑÇ ˜å ÂäåÇ ÈÑÇí ÂíäÏå æ ÒãÇäí ÛíÑ ÇÒ ÒãÇä ÔãÇ ÂÝÑíÏå ÔÏåÇäÏ. ÇÑ ãåÇÌÑÊ ÏÑ ÓÇáåÇí ÐÔÊå ÏáÇíá ÓíÇÓí ÈååãÑÇå ÏÇÔÊ¡ ÊÈ ÇÎíÑ ãåÇÌÑÊ¡ ÏíÑ ÓíÇÓí äíÓÊ. Çí ÕÍÈÊ åјÏÇã ÇÒ ãÊÞÇÖíÇä ãåÇÌÑÊ ˜å ÈäÔíäí¡ ãÔ˜áÇÊ ÇÞÊÕÇÏí¡ ÑÇ ÇÒ ÏáÇíá ÎæÏ ÈÑÇí ãíá Èå ãåÇÌÑÊ ãíÏÇääÏ. ÏÑ ÓÇáåÇí ÐÔÊå ÈÑÎí ãÓÆæáÇä ÇÚáÇã ˜ÑÏäÏ 5/1ãíáíæä ÇíÑÇäí ÏÑ ÕÝ ãåÇÌÑÊ Èå ÇÓÊÑÇáíÇ æ ˜ÇäÇÏÇ åÓÊäÏ æ Çíä ÚÏÏ ˜å ÇãÑæÒ ÈíÔÊÑ ÔÏå¡ åÔÏÇÑ ÏåäÏå ÇÓÊ. ÎÑæÌ äíÑæåÇí ˜ÇÑÔäÇÓí æ æÑÒíÏå Èå ÇÞÊÕÇÏ ãáí ÂÓíÈ ãíÒäÏ. ˜ã˜ Èå ÇÒÏæÇÌ¡ ÇÔÊÛÇá æ ãÓ˜ä ÌæÇäÇä¡ ÕÍÈÊ ÈÇ ÌæÇäÇä æ ÏÑ ˜äÇÑ ÂäåÇ ÈæÏä æ ÈÑÒÇÑí ˜ÑÓíåÇí ÂÒÇÏ ÇäÏíÔí¡ ãíÊæÇäÏ ÏÑ Çíä ÔÑÇíØ Èå ˜ã˜ ÌÇãÚå ÈíÇíÏ æ ÇãíÏí ÑÇ ÏÑ ÌÇãÚå ÇÝÒÇíÔ ÏåÏ. ÇÑ å åãå ÏæáÊåÇí ãÎÊáÝ ÈÇ Ê˜íå ÈÑ ÌæÇäÇä Èå ÞÏÑÊ ÑÓíÏåÇäÏ æ ÔÚÇÑåÇí ÒíÇÏí ÈÑÇí Íá ãÔ˜áÇÊ ÂäåÇ ÏÇÏåÇäÏ æáí ÌæÇäÇä ÏÑ ÍÇÔíå ÈæÏå æ Èå ÂäåÇ ÇåãíÊ ÈÇíÓÊå ÏÇÏå äÔÏå ÇÓÊ. ÓÊÑÔ æ ÊÌåíÒ ãÍíØåÇí ÂãæÒÔí¡ ÊæÌå æíŽå Èå ÓáÇãÊí¡ ÔÇÏÇÈí æ æÑÒÔ ÌæÇäÇä¡ ÇãíÏ Èå ÂíäÏå ÈÇ ÇÔÊÛÇáÒÇíí æ äÇå æíŽå Èå ÇÓÊÚÏÇÏåÇ æ ÊÎÕÕåÇí ÂäåÇ æ ÇåãíÊ ÏÇÏä Èå ˜ÇÑåÇí ŽæåÔí æ ÇÑÌ äåÇÏä Èå ãÍÞÞÇä æ ŽæåÔÑÇä ãíÊæÇäÏ ÌæÇäÇä ÑÇ Èå ÂíäÏå ÇãíÏæÇÑÊÑ ˜äÏ. ÍǘãíÊ ÈÇíÏ ÊãåíÏÇÊí ÑÇ ÈíäÏíÔÏ æ ÇÞÏÇãÇÊ Úãáí æ ÓÑíÚ ÑÇ ÇäÌÇã ÏåÏ ˜å äå ÊäåÇ ÇÒ ãåÇÌÑÊ äÎÈÇä æ ÌæÇäÇä ÌáæíÑí ÔæÏ Èá˜å ÔÑÇíØ ÑÇ ØæÑí ÑÞã ÈÒäÏ æ Çã˜ÇäÇÊí ÑÇ ÝÑÇåã ˜äÏ ÊÇ ÇÝÑÇÏí äíÒ ˜å ãåÇÌÑÊ ˜ÑÏåÇäÏ ÈÑÇí ÈÑÔÊ Èå ˜ÔæÑ ÊÔæíÞ æ ÊÑÛíÈ ÔæäÏ æ ÈÑÇí ãÑÏã æ ÓÑÒãíä ÎæÏ ÎÏãÊ äãÇíäÏ.