شانس ايران در مذاکرات

ديدگاه‌ها و مطالبي که آقايان درباره مذاکرات مطرح مي‌کنند نشانه‌هايي از حرکت به سوي پيشرفت است اما مساله مهم اين است که مسائل اصلي در اين مذاکرات حل و فصل شود. به هرحال در رسانه و در صحبت‌ها هميشه افرادي که اظهارنظر مي‌کنند سعي مي‌کنند خوش‌بينانه اظهار نظر کنند و طبيعتا اين خوش‌بيني‌ها بر روند مذاکرات اثر دارد و حتي بخشي از مذاکرات است اما مساله مهم همان‌طور که گفتم اين است که ما به خواسته بحق خود يعني برداشته شدن تحريم‌ها برسيم و مانع اصلي در مسير مذاکرات برداشته شود. به نظر من خوش‌بيني که الان حاصل شده را بايد يک گام مثبت و نشانه‌اي مبني بر اينکه توافق امکان‌پذير است، بدانيم. اگرچه همواره وقتي پاي تصميم‌گيري‌ اصلي رسيده‌ايم، ديده‌ايم که آمريکايي‌ها به خاطر فشار صهيونيست‌ها يا نيرنگ دروني خودشان سر بزنگاه مواضع مخالف آنچه نشان داده‌اند را اتخاذ کرده‌اند. نکته ديگري که بايد در نظر گرفت شرايط جهاني است. الان با توجه به جنگ اوکراين که معادلات را به‌هم ريخته، شرايط جهاني تغيير پيدا کرده است. يعني اروپايي‌ها ديگر نمي‌توانند اميدوار باشند که با ادامه فشارها عليه ايران آن نتايجي که مي‌خواهند را حاصل کنند. اين به نفع ما است. ما قبل از اين 1+4 دو کشور انگليس و فرانسه عليه ما پافشاري مي‌کردند. اين دو کشور هم الان به دليل جنگ اوکراين و اين تحريم‌ها و بحران انرژي نمي‌توانند فشار بياورند لذا مي‌توان گفت که الان هر 5 کشور 1+4 به نوعي با ما همسو شده‌اند و اين همان چيزي است که ما مي‌خواهيم و نياز داريم. ما مقاومت کرديم، تسليم نشديم و الان ديگر شرايط بسيار خوبي حاصل شده که به ما کمک مي‌کند. ما اگر اميدوار هستيم به حرف اين و آن نيست، ما به دو موضوع اميدوار هستيم. اول مقاومت مردم خودمان که جدا مقاومت کردند و دوم شرايطي که در جهان ايجاد شده است و آنها را تضعيف کرده است، اميدوار هستيم. نقطه اميد ما در اينها است و مي‌دانيم که اروپايي‌ها ديگر درصدد همسويي با آمريکايي‌ها نيستند ولو اينکه بايدن هم سر کار است. در زمان ترامپ، ترامپ آنها را تهديد مي‌کرد تا همسو باشند اما الان اينطور نيست.