پرکاری یا غفلت ازمسائل اصلی؟

نه تنها اصلاح‌طلبان بلکه آن دست ازکسانی که از اساس جمهوری اسلامی را قبــول ندارنــد ولی دلسوز کشورومردم هستند، نمی‌خواهند دولت سیزدهم شکست بخورد و نتواند حداقل به اقتصاد کشور سروسامانی بدهد. صد روز از تصدی دولت آقای رئیسی می‌گذرد وبا اینکه هنوز برای قضاوت نسبت به عملکرد او بسیار زود است ولی اجمالا می‌توان پیش درآمدی از وضعیت قوه مجریه داشت ونکات مهمی را به رشته تحریر در آورد. دولت با ادعای رفع سریع مشکلات روی کارآمد وازابتدای مسئولیت خوتلاش داشته و دارد که نشان دهد بسیاری از مشکلات باپرکاری و مدیریت انقلابی قابل حل هستند.دراین زمینه می‌توان به سفرهای گسترده استانی وانبوه جلسات پی درپی رئیس دولت اشاره کرد. البته تلاش مستمر، پیگیر و پرحجم مورد استقبال همه عقلاست و کسی نمی‌تواند از آن نهی کند و با جرات می‌توان از دولت آقای روحانی که دراین زمینه دچارضعف بود، انتقاد کرد. در زمانی که حجم بسیاری زیادی ازنابسامانی‌ها متوجه امور روزه مره مردم است واقعا هیچ راهی جز تلاش شبانه‌روزی همه مسئولان کوچک‌وبزرگ دولت وهمه ارکان حکومتی وجود ندارد. اما روشن است که وقتی ما درامورکلی با بحران‌ها وچالش‌های‌ عمیق روبه‌روهستیم پرکاری تنها قادر خواهد بود بخشی از مشکلات موردی را برطرف کند. مثلا وقتی کشور دچار خشکسالی است و65 درصد ازمخازن صدها خالی‌ هستند با هرمیزان ازکار وتلاش امکان رفع کامل مشکل وجود ندارد وگاهی تلاش‌های بی‌ثمرنه تنها موجب اتلاف منابع می‌شوند که خودعوارض منفی به‌وجود می‌آورند. دولت باید متوجه این جنبه از پرکاری وتعجیل وسرعت در عمل هم باشد. نکته بسیار مهم اینکه تاکنون دولت اصولگرایان درزمینه مشکلات وبحران‌های اصلی موجود هیچ برنامه دقیقی ارائه نداده است و جز فعالیت‌های پرحجم همه ناظران منتظرند تا ببینند که برنامه‌های ایشان درزمینه‌های اساسی چیست؟ رئیس دولت تاکنون3 گفت‌وگوی مستقیم وزنده با مردم داشته است ولی درهر3 برنامه بجزاظهاربرخی ازکلیات نفرموده‌اند که برنامه‌های مشخص ایشان چیست‌؟ در آخرین گفت‌وگو تلویزیونی آقای رئیسی که شب یکشنبه پخش شدمتاسفانه مجری برنامه ابتدا چند دقیقه‌ای به تعریف وتمجید از دولت پرداخت ودرطول برنامه هم به‌جای برخورد حرفه‌ای وطرح سوالات مشخص وکوتاه نگذاشت تا اگر برنامه‌ای وجود دارد ازسوی رئیس دولت ارائه شوند. سوالات بزرگ وگزنده‌ای وجود دارد که نفس تاخیر در پاسخ به آنها خود مشکل آفرینند واقتصاد رنجور و فعالان اقتصادی را سردرگم می‌کند. مثلا مجری برنامه می‌توانست از پرواز قیمت دلاربه بالای 30 هزارتومان بپرسد؟ پروازی که نفس‌ها رادر سینه حبس کرده است ومردم را بشدت نگران ساخته است؟ شاید به جرات بتوان گفت که اغلب خبرگزاری ها وتلویزیون‌های دنیا لحظه به لحظه خبرهای مربوط به مذاکرات هسته‌ای وین را پیگیری می‌کنند ولی در برنامه گفت‌وگوی مهم رئیس دولت با مردم بیش از یک دقیقه به آن پرداخته نشد و چونان یک مسئله حاشیه‌ای نگریسته شد! درموضوع آب که به نقاط بحران خیزوخطرناک خود نزدیک می شود حداقل می‌شد صادقانه به تشریح وضع موجود پرداخت وبه برنامه‌های آتی اشاره کرد ولی همه سوال‌ها و ابهام‌ها پیرامون آن بی‌پاسخ ماند وهیچ کس نمی‌داند که دولت دراین زمینه چه می‌خواهد بکند وآیا صرفا منتظرآسمان است که ببارد وما را از این بحران نجات دهد!؟ به نظر می‌رسد خطرمشغول شدن دولت به جزئیات وغلفت ازمهمات و کلیات واقعا درحال خودنمایی است. قطعا جاده فلان روستا وشهرستان باید احداث شود، مسلما مشکل فاضلاب اهواز باید برطرف شود،حتما باید تعداد داروخانه‌های توزیع کننده داروهای کرونا زیاد شوند وبسیاری از مشکلات از این دست نیازمند پیگیری هستند ولی تا زمانی که اقتصاد، تحریم‌ها، امنیت، روابط خارجی، سطح رفاه عمومی، تورم وخشک سالی مورد رسیدگی اساسی قرارنگیرند و در شرف حل وفصل نباشند اگر ده دولت همزمان به رفع مشکلات موردی بپردازند، قادر نخواهند بود که حتی همین موارد کوچکتر را برای همیشه به نقطه اطمینان بخشی برسانند. وقتی قیمت دلار نگاه‌ها را خیره ونگران می کند اگر هزار بار بگوئیم که سفره مردم را به مذاکرات‌ گره نمی زنیم، سودی نخواهد داشت وآن گره زده شده است. به نظر می‌رسد دولت در زمینه‌های کلان آنچنان که باید ابتکارعمل ندارد، در حالی که اگر مشکلات کلان کشوربرطرف شوند بدون دخالت مستقیم بالاترین مقام اجرائی مشکلات روزمره توسط مقامات محلی قابل حل می‌شوند و وظیفه اصلی دولت بازکردن امکان عمل برای آنها ونظارت برتسریع حل مشکلات خواهد بود. به‌زودی سفرها و رسیدگی به حل مشکلات موردی اثرات مثبت ومحدود خود را ازدست می‌دهند ودولت بخواهد یا نخواهد در مقابل معضلات اصلی قرارخواهد گرفت و باید درزمینه آنها حداقل اعلام موضع کند وشرح دهد که برنامه‌اش چه بوده و چه کرده است؟