کسی حواسش به شیوع خشونت خانگی هست؟‌

در شرایطی که 5 نوامبر، یا 4 آذر روز نفی خشونت علیه زنان نامیده می‌شود که خشونت علیه زنان برگرفته از دو عنصر اصلی است. یکی عدم برابری در حقوق و دیگری عدم گفت و گو، که هر دو این عوامل باعث بی‌عدالتی، عدم صلح و تنش و... می‌شود. در جوامعی که خشونت وجود دارد انسجام اجتماعی و اعتمادها از بین رفته و خشونت جایگزین رفتارهای انسانی خواهد شد. گفت: بیش از 60 درصد زنان در جهان از طرف والدین، شرکای جنسی و یا اقوام نزدیکشان دچار خشونت خانگی هستند. براساس آمار سال 1400، در دوره کرونا در ایران 77 درصد زنان دچار خشونت خانگی شدند. همچنین بر اساس اعلام یونسکو نیز از هر سه زن یک نفر تجربه خشونت جنسی یا جنسیتی را داشته است. اگر بخواهیم انواع خشونت علیه زنان را نام ببریم؛ خشونت کلامی، عاطفی، فیزیکی، جنسی، اقتصادی و یا قتل های ناموسی، کودک همسری، مادرهمسری از جمله آنها است. اصلی ترین علت خشونت نیز عدم برابری و گفت و گو در جوامع است. از طرفی نیز وقتی در جوامع مشکلات اقتصادی افزایش پیدا کند، مشکلات به داخل منزل برده شده و در خانه هم خشونت علیه زنان افزایش می‌یابد. در جامعه ما نیز در دوران کرونا، به دلیل قرنطینه، مشکلات اقتصادی بیشتر شده و طبع آن نیز خشونت علیه زنان افزایش پیدا کرد. پسران ودختران ما باید در مدارس بیاموزند که با یکدیگر برابرند و تفاوتی با هم ندارند و این باعث می‌شود وقتی بزرگتر هم بشوند، زن یا مرد بودن را به معنی برتری قدرتی ندانند. موضوع دوم آموزش خانواده است. رسانه ها باید نفی خشونت علیه زنان را در دستور کار خود قرار دهند و از پخش مصادیقی از خشونت علیه زنان اعم از کلامی، فیزیکی، جنسیتی و...خودداری کنند و اینها را به عنوان مصادیق غیرانسانی و نامتعارف نشان دهند. ایجاد مراکز حمایتی برای خشونت زنان خشونت خانگی دیده نیز راهکار سوم است. ما حدود 10 سال است درگیر قانون نفی خشونت علیه زنان هستیم که اکنون تازه این قانون به نام «قانون امنیت زنان و خانواده و نفی خشونت» تغییر نام داده است، بعد از این همه سال، سال گذشته دولت این طرح را به مجلس ابلاغ کرده، و در مجلس هم بعد از حدود 8، 9 ماه اتفاقی رخ نداده است! بنده به عنوان یک زن و فعال حوزه زنان مطالبه گر این قانون هستم. چرا این روال با کندی حرکت می‌کند و هنوز به دست خانوار ها نرسیده؟ قوانین دیگری در مجلس بوده که نسبت به قانون خشونت علیه زنان ضرورت زیادی هم نداشته اما به تصوب رسیده؛ برای برخی از طرح ها مثل قانون صیانت از حقوق فضای مجازی یا قانون جوان سازی جمعیت، کمیسیون های اختصاصی ایجاد می‌کنند که اصلا در صحن مجلس نیاید و جامعه حتی نتواند نسبت به آن اظهار نظر کند امات این طرح هنوز به سرانجامی‌نرسیده است! با توجه به افزایش آمار ازدواج دختران 10 تا 14 سال در بهار 1400 و مشکلاتی که برای خانوارها وجود دارد، تصویب این قانون ضرورت پیدا می‌کند. انسیه خزعلی به عنوان معاون امور زنان رییس جمهور، باید به عنوان مطالبه اصلی دولت رئیسی پیگیر این طرح باشد. دولت سیزدهم که با قوه قضاییه، شورای نگهبان و... هم سو است قطعا می‌تواند کاری بکند و اگر این دولت نتواند قانون نفی خشونت علیه زنان را به تصویب برساند پس چه کسی می‌خواهد تصویب کند؟! خشونت علیه زنان یک مقوله فرهنگی، اجتماعی، و اقتصادی است. زنانی که خشونت می‌بینند، وقتی خودشان به لحاظ روحی مشکل دارند، چطور می‌توانند فرزندان و خانوده سلامت تربیت کنند؟ اگر به دنبال این باشیم که نظام خانواده را حفظ کنیم، خشونت علیه زنان را باید از ریشه بکنیم و این هم مگر با اتکا به قانون و ایجاد سیستم ‌حمایتی برای زنان خشونت دیده و آموزش مداوم صورت نمی‌گیرد.