حفظ ایران؛ گفتمان اصلی کشور

اختلاف بین مجلس و دولت در مسائل مختلف امری طبیعی است. بالاخره افراد از جانب خود رای و نظر دارند و این مهم نیست که اختلاف دارند بلکه مهم این است که در جهت اعتلای کشور تلاش کنند. بنابراین نباید انتظار داشت که اگر وزیری از سمت دولت به مجلس معرفی شد حتما به او رای دهند. چراکه اگر اصلاح‌طلب‌ها هم امروز بر مصدر کار بودند خودشان رای و نظر داشتند و شاید اختلافاتی نیز میان آنها پدید می‌‌آمد. این مهم نیست که دولت و مجلس یا برخی طیف‌ها در روش یا فکر تفاوتی داشته باشند بلکه مهم این است که برایند این کار به صلاح جامعه باشد. یکدست بودن اصلا به معنی این نیست که همه عین هم هستند. در حال حاضر در خود مجلس طیف‌های مختلفی حضور دارند و اصطلاحا اصولگرای یکدست خوانده می‌شوند در حالی که خیلی از این اصولگرایان نااصولگرا و به هیچ اصولی پایبند نیستند. البته در خصوص عملکرد دولت و عدم تحقق وعده‌ها در چند ماه گذشته مساله بزرگ‌تر این است که افراد بخواهند از پس حل آن بر آیند. گرچه این گفته به معنای عدم صلاحیت افراد نیست بلکه ابعاد مساله بسیار فراتر از آن است که به اراده اشخاص بتواند حل و فصل شود. تازه باید اذعان داشت اینکه آقای رئیس جمهور گفتمان خود را معیشت مردم قرار داده غلط است. یعنی با اینکه گفتمان فعلی دولت حل معیشت مردم است، نمی‌توانند آن را حل کنند و فرد دیگری هم از پس آن بر آید و اینگونه هم نیست که اقتصاددانان هم بتوانند آن را حل کنند. اقتصاد سیاسی کشورها مساله مهمی است اما بازهم مساله اصلی کشور نیست. مساله حفظ ایران از همه مهم‌تر است و گفتمان امروز باید گفتمان حفظ ایران باشد، برای اینکه زیربناهای ما از قبل مصرف بی‌رویه درهمه زمینه‌ها از جمله مصرف آب زیر بناهای کشورمان به شدت در خطر است. یعنی احتیاج نداریم که از خارج بخواهند بیایند. لذا مساله و گفتمان اصلی کشورمان باید حفظ ایران باشد. البته مساله معیشت مردم بسیار مهم است و مکانیزم‌های خاص خود را دارد. مثل اینکه در یک خانه بسیار خوب نشسته باشیم و همه امکانات فراهم باشد اما فونداسیون این خانه فرو بریزد و سقف خراب شود. آن زمان دیگر مساله معیشت فراموش می‌شود. در نتیجه به نظر می‌رسد که گفتمان کشور از مساله معیشت که باید به آن توجه شود باید به گفتمان حفظ ایران برگردد. بعضا مطرح می‌شود که می‌خواهیم یک میلیون مسکن بسازیم در حالی که روستاها و بافت‌های فرسوده با یک زلزله بر سر مردم خراب می‌شود. دولت فعلا نباید به مسکن توجه کند. مردم شغل و اقتصاد می‌خواهند اما از آن مهم‌تر حفظ کشور است. اکنون مساله کشاورزی به خطر افتاده و15 میلیون تن در سال مواد کشاورزی وارد می‌کنیم که به زودی به 25 میلیون تن خواهد رسید و تمام نیازهای اصلی کشور را وارد کنیم. برای اینکه در این دشت‌های فرونشسته، بی‌آبی و عدم وجود کشاورزی مدرن، نمی‌توانیم کاری انجام دهیم.