آموزش و پرورش نیازمند وزیری شجاع، مستقل و متخصص

آموزش‌ و پرورش به‌مثابه تأثیرگذارترین نهاد بر حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و توسعه کشور، همان‌طور که از نام آن پیداست، جایگاهی بس مهم بر تعلیم ‌و تربیت جامعه و آینده‌سازان کشور دارد؛ بر همین مبنا توجه به مدیریت و هدایت به سوی اهداف مدنظر و متعالیِ آن می‌تواند این مهم‌ترین دستگاه آینده‌ ساز را در مسیری که باید، قرار دهد و غفلت از آن نه سالها که دهه‌ها کشور را در ورطه اگر نگوییم بازگشت به عقب، که درجا زدگی و بازماندگیِ از پیشرفت و توسعه سوق دهد. چنین ضرورتی ایجاب می‌کند تا سکان هدایت کشتی متلاطم و مایل‌ها دور از اهداف و کاراییِ ناشی از وزش‌های آرام و پیوسته و بعضا طوفان سیاست آمیخته با جناح‌بندی، به‌دست کسی سپرده شود تا آن را در رسیدن به سرمنزل مقصود رهنمون باشد و این امکان‌پذیر نخواهد شد جز با هدایت‌گریِ استخوان خرد کرده‌ای نه‌ از بدنه‌، که از دل آموزش‌وپرورش. هدایت‌گری که می‌داند پیام (محتوا) چیست و چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟ پیام‌رسان (معلم‌) چه وظیفه‌ای دارد و کدامین دغدغه‌ها و موانع او را در انتقال پیام با مشکل مواجه می‌کند؟ چرا به جای دانش افزایی در تعطیلات تابستان با دو و سه شغله شدن از هدف تعطیلات بازمانَد؟ پیام‌گیر(دانش آموز) به کدامین پیام نیاز دارد؟ کدامین پیام او را متفکر، پژوهشگر و خلاق تربیت می‌کند؟ چرا کمتر دانش‌آموزی (بالاخص در پایه‌های دهم تا دوازدهم) مرجع دانش‌افزایی‌اش را کتاب درسی قرار می‌دهد و میل به مطالعه ندارد جز به‌اجبار برای گذر از سد کنکور؟ چرا محتوای آموزش کشور نتوانسته مدرسه را برای دانش آموزان به محیطی جذاب و مفید تبدیل کند؟ و... هدایتگری که شعار «معلمی شغل انبیاست » و «ماهیان دریا هم برای معلم دعا می‌کنند» لقلقه زبانش نبوده‌، آن را اسباب تملق و فریب نسازد؛ مدارس را خوابگاه سفرهای تعطیلات نوروزی و تابستانی او قرار ندهد و شأن پیامبری اش را ادا نموده و در این راه از هر تلاش‌، کوشش و مبارزه‌ای دریغ نورزیده‌، کرسی قدرت و ریاست را اسباب پایگاه اجتماعی شخصی خود نسازد بلکه آن را چون سلاح و ابزار احقاق حق معلم و دانش‌آموز بداند. در مبارزه با باندهای قدرتِ زایل کننده عدالت آموزشی و ابزارهای دراختیارشان به بهانه رقابت آموزشی‌، کاسبان فروش مدارس‌، امتیازها و امضاهای طلایی و... با هیچ کس‌، گروه‌، حزب و... عقد اخوت نبسته و از پای ننشیند حتی به بهای از دست دادن کرسی وزارت. لذا بر ریاست محترم جمهور است که پس‌ از یأس بی‌نظیرِ برآمده از دولت گذشته و گسترش ناامیدی، اکنون که در تلاش است با بازگرداندن امید به جامعه‌، التیام بخش زخم گسست اجتماعی باشد‌، با مدد گرفتن از مشاوران زبده و به‌دور از هرگونه تعصبات جناحی‌، نسبت به انتخاب فردی مستقل‌، شجاع‌، متخصص و بالاخص از دل آموزش و پرورش در کسوت ناخدایی و هدایت این کشتیِ متلاطم به ساحل امن اهداف عالیِ آینده ساز‌، دقتی دوچندان داشته باشد، بی‌شک کار بزرگ به دست انسان‌های بزرگ برآید.