جنگ راه حل نیست

«احمد مسعود»، فرمانده مقاومت ملی در مقابل طالبان، اخیرا در پیامی مردم ولایت های مختلف افغانستان را به قیام عمومی دعوت کرد. او به درستــی به این واقعیت و حقیقت رسیده که اصلی‌ترین سرمایه امنیت بخش در افغانستان، یا یکی از این سرمایه ها، مولفه ی تعادل و موازنه قدرت، مردم، و واگذاری نقش اصلی به آنان است. قیام عمومی، حضور خیابانی مستمر، اعتراض مدنی، مبارزه منفی، نفی اندیشه انحصارگری طالبان و طالبانیسم، در کنار مقاومت و پایداری احمد مسعود و یارانش، و ائتلاف مجاهدین و نخبگان و مراجع دینی و ملی، می تواند، پس از چهل سال جنگ، خونریزی، وحشت و دهشت و اضطراب و ویرانی، افغانستان را به ثبات و صلح برساند. بی‌شک، پس از چهل سال، تجربه و جنگ و دخالت خارجی، که حاصلی جز ویرانی، کشتار و عقب ماندگی برای این کشور نداشته، لذا حضور میدانی مردم و مطالبه گری و تصمیم در باره سرنوشت خود، ظرفیت قابل اتکایی برای تولید امنیت و پیشرفت و توسعه و ایجاد دموکراسی بومی خواهد بود.

دخالت ابرقدرت ها به بهانه مبارزه با تروریسم و القاعده، و نجات مردم افغانستان، حاصلی جز رنج و درد و بی‌خانمانی با خود به همراه نداشت و تنها هدف اشغالگران، تامین منافع ملی و بالانس قدرت با رقبا در منطقه و جهان بود. به همین دلیل، امریکا در حساس ترین شرایط، و در قالب توافقی عجیب با طالبان، نیروهای نظامی، مستشاری و غیرنظامی خود را در عرض یک هفته از افغانستان خارج کرده و این کشور را با دولتی بادکنی و طالبانی آماده شده، تنها گذاشت. با توجه به مختصات سرزمینی، ژئوپولتیگ، و تنوع قومی و مذهبی، و موقعیت ویژه سرزمینی و جغرافیایی، تشکیل دولت، و ایجاد امنیت و حرکت به سمت توسعه در اقغانستان، تنها در گرو تشکیل یک دولت ملی و فراقومی، فرامذهبی است. نادیده گرفتن اقوام، و حذف گروه‌های قومی و مذهبی، تکثرزدایی و یک‌دست‌کردن حکومت، هر دولت مستقری در افغانستان را با چالش جنگ و درگیری و خونریزی رو به‌رو خواهد ساخت، و به سقوط هر دولت انحصارگرا و قومی، خواهند انجامید. تجربه بیش از چهار دهه جنگ در افغانستان، موید این نظر است.