رئیس‌جمهور شورایی!

در دوران انتخابات، کاندیداها وقتی برنامه‌هایشان را اعلان می‌کنند، حسی به آدم دست می‌دهد که هر کدام‌شان می‌توانند کشور را تبدیل به گلستان کنند! یکی از مسکن می‌گوید، یکی از اشتغال و معیشت، یکی از تسهیل ازدواج و آنقدر هم ساده و روان می‌گویند که گویی همه چیز روی ریل است و قرار است که انجام شود. همین زمینه‌ای را فراهم کرد که این پیشنهاد ارائه کنم که از تاریخی که قرار است رئیس‌جمهور جدید سکان دولت جدید را دست بگیرد به جای یک رئیس‌جمهور، چند نفر شورایی بنشینند و کشور را اداره کنند. فکر می‌کنم بعد از یک سال کشورمان تبدیل به کشوری شبیه کشورهای اسکاندیناوی شود که شاخص‌های رفاه و رضایت بالا می‌رود و همه چیز از جمله ایجاد چهار میلیون شغل و این تعداد مسکن و زمین رایگان و قول و قرارهایی که با مردم می‌گذارند، امکان‌پذیر است. به ذهنم رسید ما که نتوانستیم 42 سال شاخص‌های رفاه را در جامعه بالا ببریم و مشکلات انباشته شد، چه ایرادی دارد یک سال هم این تجربه را بکنیم که همه چند نفری که تائید شدند، رئیس‌جمهور باشند و ببینیم به کجا می‌رسیم. در‌واقع این را بهانه کردم تا به این نکته اشاره کنم که مدیریت اجرائی کشور کار راحتی نیست. وقتی داریم با مردم صحبت می‌کنیم، فکر کنیم مردم متوجه‌اند که آقای کاندیدای محترم شما اصلا تخصصی در حوزه‌ای که دارید حرف می‌زنید، ندارید. دیگران برایتان نوشته‌اند و حتی شاید به سختی بتوانید دو مفهوم تخصصی راجع به سوالات احتمالی ارائه بدهید. آنقدر حل مشکلات را ساده‌انگارانه جلوه ندهید، بعدا خودتان دچار مشکل می‌شوید. بالاخره ازبین شما هفت نفر، یک نفر رئیس‌جمهور می‌شود و این اجتناب‌ناپذیر است که دولت بعد را یکی از میان شما هفت نفر باید تحویل بگیرد. روزی که روی صندلی ریاست‌جمهوری نشستند، مطالبات از فردا شروع می‌شود. لذا از الان به‌گونه‌ای رفتار نکنید و قول ندهیدکه فردا نتوانید عملیاتی کنید و بعد شرمنده خودتان و دیگران شوید. همین که در اواخر دوره هر رئیس‌جمهوری همه رهایش می‌کنند و رئیس‌جمهور بعدی هم اول به رئیس‌جمهور قبلی خرده می‌گیرد که کاری نکرده؛ همین داستان برای شما هم هست. به همین دلیل خواهشم این است که آنقدر ساده‌انگارانه موضوع حل مشکلات را جلوه ندهید که بعدا خودتان هم نتوانید از پس آن برآیید. چرا هر رئیس‌جمهوری بعد از مدتی متوجه می‌شود که خیلی از چیزهایی که گفته در رویا و روی کاغذ بوده و اصلا واقعیت چیز دیگری است. ظرفیت کشور و مشکلات را می‌دانید و اگر نمی‌دانید پس چرا کاندیدا شدید؟ می‌دانیم که در داخل و در بیرون چه مشکلاتی داریم. می‌دانیم که در داخل وضعیت سرمایه اجتماعی خوب نیست. می‌دانیم که بیرون از کشور هم وضع‌مان خیلی خوب نیست. از تحریم‌های ظالمانه و اتفاقاتی که در بیرون می‌افتد، آگاهیم. ظرفیت‌ها و منابع‌مان را هم می‌دانیم و توان خودمان را هم می‌شناسیم لذا به گونه‌ای با مردم صحبت کنید که هم این حس را داشته باشید که مردم هم می‌فهمند و متوجه‌اند. کسی که پای سخنان شما می‌نشیند، ممکن است در حوزه‌ای که از آن سخن می‌گویید، تخصص داشته باشد. ای‌کاش می‌شد و آرمانی اینگونه که ما رئیس‌جمهوری چند متخصص داشتیم و یکی از شرایط همین بود. واقعیت جامعه این است که سالیان سال که روسای جمهور با گرایش‌های مختلف آمدند، چه دوره‌هایی که دولت و مجلس همسو بودند و چه زمانی که از لحاظ سیاسی همسو نبودند اما کار خیلی به راحتی جلو نمی‌رفت. گاهی مواقع حتی برای انتصاب یک مسئول در یک استان و شهرستان بین قوای مختلف سازگاری وجود ندارد و این را در عمل می‌بینیم. موضوع را ساده انگارانه نبینیم و به همین دلیل اگر همه این آقایان که کاندیدا شدند یک سال باهم به عنوان رئیس‌جمهور کار می‌کردند، با وعده‌هایی که درباره به سامان شدن بورس و کاهش نرخ ارز و... می‌دهند، همه با هم کشور را اداره کنند تا کسی که رئیس‌جمهور شد بقیه را متناسب با تخصصشان بر سر کاری گمارد که قول حل شدن بدهد لذا یک شورای ریاست‌جمهوری تشکیل شود که این یکسال کشور تبدیل به گلستان شود تا بعدا هر کسی رئیس‌جمهور شد، دیگر کار سختی نخواهد داشت.