اعتبار روابط دولت‌ها، با پشتوانه ملت‌ها

جامعه امروز ایران باید به مفهوم واقعی کلمه احساس کند در تعیین سرنوشت داخلی و خارجی‌شان حق دخالت و نظارت دارد. بنابراین ایجاد چنین احساسی در ملت وظیفه مسئولان است تا فضایی ایجاد کنند که در قبال تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌های‌ داخلی و خارجی، جامعه امروز ایران را به موقع مطلع کنند. مردم باید احساس کنند و مهم‌تر از احساس این‌که اعتماد و باور کنند در تصمیم‌گیری‌ها سهیم هستند. ملت نباید بین خود‌شان و مسئولان فاصله‌ای مشاهده کنند. بنابراین در چنین فضایی عملکردهای مسئولان در زمینه سیاست‌ داخلی و سیاست خارجی باید به تعبیری «شیشه‌ای» باشد. خوشبختانه جامعه امروز ایران به واسطه فناوری و تکنولوژی در قالب داده‌های شبکه‌های اجتماعی از نظر سیاست، فرهنگ، اقتصاد و‌... رشد و توسعه پیدا کرده است، بنابراین همگی یعنی مردم و مسئولان در یک رابطه افقی معنی و مفهوم پیدا می‌کنند، پس در چنین واقعیتی ملت نباید احساس نامحرم بودن داشته باشد. ملت می‌گوید: اگر قراردادهای ایران با هر کشوری چه شرق و چه غرب بر اساس تامین منافع ملی و یا همان منافع ملت است، مردم باید به عنوان صاحبان اصلی و اصالت‌دار مملکت از واقعیت‌های پیدا و پنهان هرگونه قراردادی اطلاعات دقیق داشته باشند و به تعبیری در صورت رضایت عمومی چنین قراردادهایی اصالت شکلی و ماهیتی پیدا می‌کند. اگر مردم در هر نوع قراردادی، پشتوانه تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌ها باشند در فرآیند زمان هیچ گونه خلل و وقفه‌ای در اجرای آن قراردادها و توافق‌ها نخواهد افتاد. وقتی موضوع منافع ملی و یا همان منافع ملت مطرح است معنی و مفهوم آن این است که جامعه و یا همان ملت ذینفع هستند بنابراین اگر روابط دولت‌ها با پشتوانه ملت‌ها باشد به تعبیری مو لای درز آن نمی‌رود! در غیر این صورت روابط و همچنین قراردادهای دولت‌ها، بدون پشتوانه ملت‌ها، روابط و قراردادهای اصالت‌دار نیستند. برای مثال اکثریت ملت ایران نسبت به مختصات فرهنگی، اقتصادی و سیاسی کشورهایی مثل چین، روسیه، آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و... اشراف و آگاهی نسبتا دقیقی دارند و حتی نسبت به ادبیاتِ قدرت در جهان امروز، آگاه شده‌اند و به تعبیری معنی و مفهوم روابط عمودی و افقی را می‌دانند. در چنین فضایی لازم است مسئولان در نحوه مواجهه با چنین ملتی که، واقعیت‌های پیدا و پنهان را متوجه شده‌اند، شفاف باشند! در غیر این صورت شکاف و فاصله بین ملت- دولت بیشتر می‌شود. در چنین فاصله‌ای یعنی فاصله ملت- دولت، توامان ضرر و زیان خواهند دید. به همان نسبت که دولت‌ها از حال و احوال دولت‌ها اخبار و اطلاعات دارند به همان نسبت نیز از حال و احوال ملت‌ها اخبار و اطلاعات دقیق دارند. بنابراین دوست ندارند قراردادهای اقتصادی، نظامی، فرهنگی و سیاسی‌شان بدون رضایت ملت‌ها باشد. نکته مهم و کلیدی این است همان‌طور که دولت بدون ملت در قوانین نانوشته بی‌اعتبار است ملت‌های بدون دولت نیز دارای اعتبار بالایی نیستند، بنابراین آن‌چه در فرآیند زمان، تولید قدرت واقعی می‌کند اتحاد و انسجام ملت- دولت است.