برای مدیریت استعدادیابی کنیم

یکی از مهـــم‌ترین بحث‌های ورزش ما مدیریت است. افرادی دارای ویژگی‌های خــاص هستند که با توجه به نیازهای حرفه و کار می‌توانند مدیران موفقی باشند. این ویژگی شامل توانایی برنامه‌ریزی، سازماندهی، به‌کارگیری نیروی انسانی، هدایت مجموعه زیردست در جهت اهداف مشخص شده، نظارت و ارزیابی است. متاسفانه در کشور ما بسیاری از مدیران انتخاب می‌شوند تا پس از قرارگرفتن در جایگاه موردنظر، توانایی خود را اثبات کنند. گاهی افراد بدون تجربه، دانش و شناخت لازم به‌دلیل مراقبت‌های فرهنگی و امنیتی و مسائل سیاسی به جایگاه ریاست گمارده شده‌اند که هزینه‌های سنگینی برای این انتخاب‌ها از بیت‌المال پرداخت شده است. تصور اینکه فردی مانند هادی ساعی صرف قهرمانی‌های پیاپی در تکواندو، می‌تواند سکاندار فدراسیون این ورزش باشد یک تفکر ناقص است. درواقع باید تجارب و پیشینه مدیریتی اشخاص را در کنار گذشته ورزشی آنها مدنظر داشته باشیم. متاسفانه گذشته و تجربه‌های افراد به‌درستی بررسی نمی‌شود و سیستم پلکانی مدیریت در سازمان‌ها تعریف نمی‌شود تا زمان اتمام زمان مسئولیت یک مدیر، گزینه‌های تربیت یافته و مناسب برای جایگزینی وجود داشته باشد. به‌عنوان مثال در فدراسیون تکواندو، آقای پولادگر اجازه رشد به هیچ فردی نداده است تا پس از او بتواند مسئولیت را به عهده بگیرد و باید افرادی که تجربه کمی در زمینه اداره فدراسیون دارند به‌کار گرفته شوند. یکی از چالش‌های بزرگ مدیران کشور این است که تصور می‌کنند باید در مدیریت باقی بمانند و به درجه‌های بالاتر برسند در حالی‌که یک مدیر باید تلاش کند در جایگاهی که هست تحول ایجاد کند. همانگونه که در ورزش استعدادیابی وجود دارد و افراد شناسایی می‌شوند، برای مدیریت هم باید استعدادیابی و استعدادپروری داشته باشیم. برخی از افراد برای جایگاه مدیریتی مستعد هستند پس باید پرورش یابند تا در بزنگاه‌های لازم در سمت‌های خاص به کار گرفته شوند.