کیفیت پایین لیگ‌برتر

سالیان زیادی است در مورد کیفیت فوتبال ایران صحبت می‌کنیم. لیگ‌برتر فوتبال آینه تمام‌نمای فوتبال باشگاهی ایران بوده و هر دوره شاهد افت آن هستیم آن هم در شرایطی که رقبا گوی سبقت را ربوده‌اند. برای پیشرفت ابزارهایی لازم داریم و آمار ارائه شده از سوی سایت ترانسفرمارکت گویای حقیقتی غیرقابل انکار است. موضوع دوم در این رابطه به اعداد و ارقام ثبت شده به‌عنوان مبلغ قرارداد در سازمان لیگ برمی‌گردد. اعداد ثبت شده با توجه به هزینه‌های فراوانی که می‌شود با تمام قواعد و قوانین بین‌المللی متفاوت است. سازمان لیگ ارقامی که از سوی باشگاه‌ها دریافت می‌کند را در اختیار نهادهای بین‌المللی قرار می‌دهد و این اعداد با مبالغ پرداختی همخوانی ندارد. با وجود هزینه‌هایی زیادی که باشگاه‌های ایرانی متقبل می‌شوند اما مبالغ ثبت شده دقیق نیست و این موضوع یکی از دلایل ریخت‌وپاش‌های بیهوده در فوتبال ایران است. نباید کاهش ارزش پول ملی را دلیلی بر کاهش اعتبار باشگاه‌های خود بدانیم چون ارقام پرداختی به بازیکنان به مراتب رشد کرده و این افت را جبران کرده است. منتهی به‌دلیل آنکه سازوکار تعریف شده‌ای برای صرف هزینه‌ها نداریم و دچار مغایرت در اعلام مبالغ پرداختی می‌شویم ارزش واقعی بازیکنان تیم‌های ما تشخیص داده نمی‌شود. اگر پولی که کشورهای عربی حاضر هستند برای بازیکنان لژیونر ما بپردازند در داخل کشور به آنها داده می‌شد ضمن اینکه به بالارفتن کیفیت لیگ‌برتر فوتبال ایران کمک می‌کرد باعث اعتلای اعتبار بین‌المللی‌مان نیز می‌شد. رقم قرارداد این بازیکنان در سازمان لیگ ثبت و به نهادهای بین‌المللی ارائه می‌شود. در چنین حالتی هم باشگاه‌ها مبلغ قرارداد را به سازمان لیگ اعلام می‌کنند و بازهم مغایرت وجود دارد. ضمن اینکه بیشتر بازیکنان خارجی که به فوتبال ما می‌آیند ارزش آنها آنچنان بالا نیست و البته تمام مبالغی که به آنها پرداخت می‌شود در قرارداد وجود ندارد. از سویی دیگر بخش مهمی از این هزینه‌ها به جیب ایجنت یا همان دلال‌ها واریز می‌شود. در حالی که می‌توان فوتبال ایران را در جایگاه بسیار بهتری قرار داد و این کار با یکسری صرفه‌جویی‌ها شدنی است اما در درآمدها و هزینه‌ها به‌درستی مدیریت نمی‌شود و سطح کیفی فوتبالمان نمی‌تواند آن‌طور که شایسته است ارتقا یابد. از بخش‌خصوصی انتظار ورود به فوتبال داریم ولی چون قوانین شفافی نداریم سرمایه‌داران هم برای ورود به چنین عرصه‌ای مقاومت می‌کنند. برچسب حرفه‌ای‌بودن به‌جز چند باشگاه روی تمامی باشگاه‌های ما زده شده در حالی‌که بسیاری از آنها در حد تیم محلی هم نیستند. وجود آکادمی‌ها ‌بدنه اصلی باشگاه‌ها را تشکیل می‌دهند ولی چون فوتبال بین بخش‌خصوصی و دولتی معلق است در نتیجه شاهد بلاتکلیفی هستیم. اگر تیم‌ملی فوتبال ایران هم توانسته در گروه خود آقایی کند به لطف لژیونرهایی است که به‌تنهایی بار مشکلات را به دوش می‌کشند. البته این موضوع به معنای رفع معضل نیست. فراموش نکنیم پنج دوره به جام‌جهانی رفتیم اما هر بار در همان مرحله گروهی حذف شده‌ایم.