چرا از«شینآباد» عبرت نمیگیرند؟
محمدکرم احمدی کارشناس حوزه فرهنگی
چند سال از حادثه مدرسه شینآباد میگذرد و هنوز درد آن باقی است. این درد آنقدر جانسوز بود که در آن سالها، نه فقط این کودکان مظلوم، بلکه تمام ملت ایران و حتی ملل دیگر دمبهدم این کودکان رنج کشیدند. جامعه و مسئولانش میدانند که بچههای معصوم «شینآباد» در آتش بیتدبیری سوختند و متاسفانه کسی خود را هم پاسخگو ندانست. همینها! با بیخیالی از کنار مسائل و مشکلاتی که ممکن است به چنین حوادثی منجر شود، میگذرند و با امروز و فرداها گفتنها و گذراندنها، ممکن است با چشم برهمزدنی، شینآبادی دیگر تکرار شود. به قولی اگر به موقع بیخیال نمیشدیم و خبر میدادیم، این اتفاق روی نمیداد. به نظر میرسد در کشور ما کمتر از حوادث تجربهاندوزی کرده و هر تجربه تلخی را بارها تکرار میکنیم. حادثه مدرسه زاهدان و دیگر حوادث بعد از شینآباد، موید این بیخیالی بود و نشان داد فتیله این کابوس تلخ میتواند تلختر بیافریند و اما؛ هماکنون، با از راه رسیدن سرما و محرومیت مدارسی از کشورمان، خیزش و زبانه کشیدن این آتشهای جانسوز، بالاخص در مناطق محروم، محتمل است. نمونه آن ساختمان آموزشگاه دبیرستان و دبستان روستای حسنآباد سنجابی از توابع شهرستان دلفان لرستان، با جمعیت بالغ بر 80 دانشآموز معصوم روستایی است که بر اثر نادانی پیمانکار وقت و عدم نظارت ناظران یا چشمپوشی به عمد، محل استقرار بخاریهای گرمایشی، دقیقا در محل ورودی کلاسهای درس بنا شدهاند بهسان هیولایی که بر در ورودی کلاس در کمین است و منتظر خدشه بر صورت کودکان محروم. در شرایط عادی عبور دانشآموز از این کلاسهای درس، به آسانی انجام نمیگیرد چه رسد به کوچکترین حادثهای متاثر از این نابخردی که نه راه خروجی هست و نه راه ورودی به کلاس درس. هرچند هماکنون جابهجایی و جانمایی و یا استفاده از سیستمهای گرمایشی استاندارد راهحل مشکل است اما در این اوضاع اقتصادی از عهده مدرسه و کارکنانش برنخواهد آمد... این نمونه و هشداری است که مسئولان آموزشوپرورش، مدارس در معرض خطر را شناسایی و تدابیر لازم را به کار گیرند. الان که بازگشایی مدارس در دستور کار است، اهمیت موضوع بیشازپیش جدی است. برای اطلاع و از سر ترس یا در رفع دغدغه، گفتیم تا مبادا عدم اطلاعرسانی، چنگ لاعلاج بر صورت زیبای فرزندان ما بیندازد و توجیه بیتدبیریها شود.
ارسال نظر