بی‌خانمان‌ها هم حقوق دارند

ادامه از صفحه یک / معتقدم در عین حال که ممکن است ویژگی‌های فردی در ظهور و بروز این پدیده تاثیر داشته باشد اما بی‌خانمانی را نمی‌توانیم محصول ناکارآمدی و ضعف خانواده و یا محصول ضعف و ناکارآمدی سیستم مدیریت در کلان کشور بدانیم؛ چراکه بخشی از اینها معلول همین مشکلات و ضعف‌ها هستند. اگر فرصت کنیم سری به سامان‌سراهای شهرداری تهران بزنیم یا در پارک‌ها یا جاهای مختلف، متوجه می‌شویم که خیلی از این بی‌خانمان‌ها افرادی نیستند که هیچ توانایی یا قابلیتی در گذشته نداشته باشند یا الان هم ندارند. انتظار این است که بی‌خانمان شدن مانع دسترسی‌شان به حقوقشان در حوزه بهداشت، درمان، امنیت، تغذیه و موضوعات دیگر هم نباشد. مردم هم با نگاه تنفر یا ترحم به این افراد نگاه نکنند بلکه زاویه دیدمان را نسبت به بی‌خانمان‌ها تغییر دهیم. در همین دوران کرونا مددکاران اجتماعی را داشتیم که در لابه‌لای برف‌ها این افراد را پیدا می‌کردند و مشخص نبودند که زنده یا مرده هستند. در همین سامان‌سراهای شهرداری گشت‌های خدمات اجتماعی شهرداری تهران، محور کار با مددکاران اجتماعی است گرچه سازمان‌های بین‌المللی هم چه در داخل کشور و چه در سایر کشورها در این حوزه فعالیت‌هایی را انجام می‌دهند تا دسترسی این افراد به برخی از خدمات را تسهیل کنند. به امید روزی که بی‌خانمان‌ها نباشند یا کمتر باشند ولی اگر بی‌خانمان داشتیم، بی‌خانمانی به منزله پایان زندگی‌شان قلمداد نشود و مسئولیت ما در قبال این افراد با تامین سرپناه‌های موقت و تغذیه به‌گونه‌ای انجام گیرد که شاهد مرگ‌ومیر بی‌خانمان‌ها در جامعه‌مان نباشیم.