نوع مواجهه دولت و جامعه

هیچ وقت نمی‌توان گفت که دولتی با مردم خود همفکر و همسو است. در سیستم‌های دموکراسی وقتی انتخابات برگزار می‌شود یک اکثریتی مثلا با 51 درصد دولت را انتخاب می‌کنند یا اگر حتی دولت ائتلافی بود با 30درصد آرا انتخاب می‌شود. اما 49درصد یا 70درصد که انتخاب دیگری داشته‌اند قطعا نظرشان متفاوت با دولت بوده است. لذا اینکه بگوییم دولت وملت باید همفکر باشند ممکن نیست. اما امر دیگری ممکن است؛ اینکه آن قسمت که در اقلیت قرار دارند و احساس نکنند که تبعیضی برقرار است. عملکردها نیز به نحوی نباشد که بخشی از جامعه فکر کند این دولت فقط به آن دسته‌ای تعلق دارد که به این دولت رأی داده‌اند و دسته دیگر از دولت محرومند. اگر این رویکرد نگاه یکسان به جامعه صورت گیرد؛ آن دولت دیگر دولت همه خواهد بود نه یک جریان خاص یادسته‌ای از مردم. دولت به‌طور کلی باید به نحوی عمل کند که جامعه این نگاه را داشته باشد که دولت به همه یکسان نگاه می‌کند. مساله دیگر اینکه اکنون در اینکه مسائل کشور کدامند و مهم‌ترین این مسائل چیست؟ همفکری وجود ندارد و هر کسی یکی از مسائل و مشکلات کشور را بیان می‌کند. دولت باید تلاش کند که یک نوعی وفاق در اینکه کشور با چه مشکل یا مشکلاتی مواجه است ایجاد نماید و به عبارت دیگر در نوع نگاه‌ها به مشکلات کشور یکسان سازی صورت گیرد. لذا باید مسائل و مشکلات کشور را به نحوی ارائه کند که با واقعیت تطبیق داشته باشد، جلب نظر مردم را بکند و باز هم در جهت رفع همان مشکل اقدام کند. به نظر می‌رسد اکنون فاقد این رویکرد هستیم. چرا که افراد احساس ندارند که کشور با چه مشکل یا مشکلاتی مواجه است و در ثانی به بخشی از مسائل می‌پردازد که ممکن است برخی آن را قبول داشته باشند و فشارش را بر جاهایی می‌گذارد که اصلا شاید مشکل نباشد و به دولت نیز مربوط نباشد. خیلی از چیزهایی که اتفاق می‌افتد اصلا به دولت ارتباطی ندارد و مردم باید خودشان انجام دهند و دولت نیز اصلا نباید نسبت به آنها موضع گیری داشته باشد.