به دست گرفتن ابتکار عمل

ماجرای برجام مانند آخرین سال‌های پذیرش قطعنامه 598 است. از چند سال پیش قبل از ماجرای پذیرش قطعنامه یعنی بعد از فتح خرمشهر برخی نظرشان این بود که ما باید به آتش بس تن دهیم. ولی برخی دنبال این بودند که یک دستاوردی داشته باشند و بعد از آن سر میز مذاکره بنشینند. آن موقع ممکن است با دست پر بتوانند از قطعنامه 598 با موفقیت بیشتری خارج شوند. اما اگر ماجرا آنقدر کش پیدا کند تا به یک حالت فرسایشی تبدیل شود و بعدا دستاوردی که از برجام برای ما اتفاق بیفتد به مراتب از دستاورد سال 1399 کمتر می‌شود همان‌طور که دکتر ظریف هم طی مصاحبه‌ای گفتند در سال 99 به نتیجه رسیده بودیم که آخرین مراحل برجام بود که پرونده تحویل دولت جدید شد. اما همین الان اگر موافقتنامه برجام امضا شود، دستاوردهایی که به دست می‌آید به اندازه 1399 نیست و کمتر است و هرچه طولانی‌تر شود رقمی معادل یکصد تا دویست میلیون دلار ضرر فروش نفت می‌کنیم. چون نزدیک به چهار میلیون بشکه سهمیه اوپک داریم و اگر دو میلیون بشکه هم صادر کنیم معادل دویست میلیون دلار در روز است. از طرفی سرمایه‌گذاری‌ها و هزینه‌های جانبی و فشارهایی که روی خریدها وارد می‌آید نیز مطرح است که نزدیک به 30 درصد گرانتر به‌خاطر تحریم است. حتی کالاهایی که وارد ایران می‌شود بیمه‌های سنگین‌تری بر ما تحمیل می‌کند. لذا سرعت عمل در اینجا و به دست گرفتن ابتکار عمل کار بسیار مهمی است و وزارت خارجه باید آن را انجام دهد. همان‌طور که بازار نسبت به قیمت‌ها واکنش نشان می‌دهد خودبه‌خود روی سایر قیمت کالاها هم به مرور زمان اثر خواهد گذاشت. با گفتاردرمانی نمی‌توان دل مردم را به دست آورد و تنها زمانی که سفره‌شان بزرگ‌تر شود، آرامش و آسایش پدید می‌آید. پذیرش برجام، دست اختلاس‌گرانی که مانند موریانه‌ای عظمت و انسجام کشور را به خطر می‌اندازد و از طرفی دست کاسبان تحریم را کوتاه می‌کند، از ضروریات حال حاضر است.