ایجاد وحدت

يکي از شعارهاي مهم و اصلي انقلاب اسلامي از بدو شکل‌گيري و پيروزي، ايجاد وحدت و همدلي بين آحاد مردم، نه تنها در داخل کشور، بلکه بين همه مسلمانان جهان، اعمّ از شيعه و سنّي بوده است و يکي از شعارها محوري صدور فرهنگ انقلاب، به ساير کشورها، به ويژه کشورهاي مسلمان همسايه است و همواره خود را ام القراي جهان اسلام معرفي کرده‌‌ايم. اما واقعيت‌هاي امروز کشورهاي منطقه چيز ديگري است. با واقع بيني و به دور از شعارهاي هيجاني، بايد اذعان کنيم که وقايع و اتفاقات خارج از مرزها و کشورهاي همسايه، حکايت از آن داردکه شاهد تشديد اختلافات قومي و مذهبي در بين مسلمانان و فاصله گرفتن آنان از يکديگر هستيم. وقايع تلخ اين روزها در کشور همسايه و شيعه عراق و اقدامات مقتدا صدر و طرفدارانش در تجمعات و نهايتاً اشغال مجلس اين کشور، يک نمونه ومويّد اين ادعاست. جمهوري اسلامي ايران، شعار محوريت جهان اسلام را دارد، چرا در ايجاد وحدت بين شيعيان، آن‌هم در کشورهاي نزديک همسايه خود چندان موفق نبوده‌ايم؟ اختلافات داخلي بين گروه‌هاي سياسي، افزايش فاصله طبقاتي و مشکلات معيشتي در جامعه به رغم شعارها و... همه و همه، حکايت از اين واقعيت دارد، مديراني که امروز، زمام امور را به دست گرفته و مي‌خواهند جامعه را يکدست کنند، بعداز سال‌ها آزمون و تجربه، وقتي نمي شود حتي بين جناح چپ و راست داخل، نوعي موضع معتدل و ميانه گرفت، نتيجه‌اش شرايطي مي‌شود که شعارها و برنامه ها ، با موفقيت چنداني همراه نباشد. آيا زمان آن نرسيده که بپذيريم که برخي سياست‌ها و برنامه‌هايمان احتياج به آسيب‌شناسي براي رفع ضعف‌ها و جلوگيري از انحرافات دارد تا بتوانيم دراولويت اول، با ايجاد آشتي و وحدت ملي در داخل، اعتماد و اطمينان جامعه را ترميم کنيم و پس از آن، ايجاد وحدت در بين ساير مسلمانان کشورها را عملي کنيم.