علامت‌های هشدار دهنده

گرچه مسئولان همواره از حل مشکلات و برنامه‌ريزي براي مسائل مختلف در کشور صحبت مي‌کنند اما نمود عيني مسائل در جامعه چيز ديگري را روايت مي‌کند. البته شايد دلايلي براي دولت وجود دارد که از پيگيري حقوق مردم و حل مشکلات جامعه صحبت مي‌کنند. به علاوه اينکه مساله مردم را از مساله ايران نبايد جدا کرد. شرايط از لحاظ اقتصادي چندان مناسب نيست. چرا که هم در منابع طبيعي اسراف مي‌کنيم. اخيرا نيز يک روزنامه انگليسي نوشته بود که در 20 سال آينده سرزمين ايران قابل سکونت نخواهد بود. لذا مساله بزرگ‌تر از اين حرف‌هاست و صرفا به يک يا دو موضوع مربوط نيست. البته ترديدي وجود ندارد که رئيس‌جمهور دلسوز و فعال است اما اينکه چگونه راهي را انتخاب کرده‌اند محل سوال است. يعني اينکه به چه مسائلي مي‌پردازند و اهم و في‌الاهم آنها چيست و کدام نقيصه از مسائل کشور برايشان اولويت دارد. اين مسائلي که مي‌بينيم و صحبت مي‌شود عمدتا نمود عيني و عملي از آن ديده نمي‌شود. نگاهي به بازار مايحتاج و کالاهاي مصرفي مردم و يک‌بار خريد اين اقلام کافي است تا بدانيم پول کشورمان بي‌ارزش شده و اصلا با چند سال گذشته قابل مقايسه نيست و اين روند ادامه دارد. حال اينکه آمارهاي مختلفي داده مي‌شود اما بالاخره برداشت از بانک‌ها و آمارهاي ديگر چندان افق خيلي خوبي را نشان نمي‌دهد. البته در اينکه تلاش‌هايي در جهت حل مشکلات مردم صورت مي‌گيرد شکي نيست لذا اينکه چه کاري صورت مي‌گيرد اصل موضوع است. چرا که ممکن است يک نفر به‌طور شبانه‌روز مشغول فعاليت باشد اما آن کاري را انجام ندهد که راندمان و نتيجه لازم را داشته باشد. حال منهاي اين يک وضعيت معيشتي مردم چطور است. اصلا نمي‌توان تصور کرد که ايران کشوري غير قابل زيست شود. يا سرمايه‌گذاري در کشورمان صورت نگيرد اما در عوض سالي 10 تا 12 ميليارد دلار از ايران خروج سرمايه صورت گيرد و اينها به هر صورت علامت‌هاي خوبي نيست.