روزمرگی امیدآفرین نیست

يکي از موضوعاتي که اين روزها وقتي با مردم صحبت مي‌کنيم، بيشتر خودش را نشان مي‌دهد، روزمرگي و پرداختن به کارهاي سطحي است که گاهي مواقع حتي بدون ارزش است. وقتي از روزمرگي حرف مي‌زنيم يعني تکرار کارها، تکرار روزها بدون اينکه از انجام آن کارها، انرژي مثبت دريافت کنيم. بدون اينکه خوشحال باشيم از انجام آن کارها و چه بسا گاهي مواقع همين روزمرگي، سرخوردگي‌هايي را هم به دنبال داشته باشد و حتي زمينه‌هاي طرد را هم فراهم کند. اين موضوع در هر جامعه‌اي مي‌تواند خطرناک باشد چون روزمرگي اميدآفرين نيست. اين روزها مسئولين کشور همه اين دغدغه را دارند و در کلامشان تاکيد مي‌کنند که اميدآفريني کنيد درحالي که روزمرگي مانع اميدآفريني است. ما اگر چشم‌انداز روشني براي آينده ترسيم کنيم که اين چشم‌انداز، اميدآفرين هم باشد، بدون شک آغاز راهمان را براي تغيير مسير انجام داده‌ايم و در پيش‌رو به دنبال تغييراتي هستيم که مي‌تواند ما را از اين روزمرگي خارج کند و بدون شک اين چشم‌انداز، اميد، پويايي، سرزندگي و نشاط را مي‌تواند به جامعه تزريق کند. همين جا مي‌خواهم اشاره کنم که براي اين ريل‌گذاري ضروري که به نظرم براي تقويت و تضمين امنيت جامعه و ايجاد آرامش به مردم، کاهش تنش در جامعه اجتناب‌ناپذير است اين است که ما در سياست‌ها و سياستگذاري‌هاي‌مان لازم است که بازنگري‌هايي انجام دهيم تا برخي از اين روزمرگي خارج شوند. اين خودش مستلزم اين است که ما به سمت اصلاح امور برويم. در بحث اصلاح امور يکي از مولفه‌ها اين است که مديراني که بتوانند در اين تغيير مسير نقش‌آفرين و موثر باشند را به کار بگيريم. راه ديگر اين است که منافع مردم و منافع جمعي را بر منافع فردي ترجيح دهيم. لازم است که اين بازنگري‌ها را انجام دهند و منافع و آرامش و رفاه و امنيت همه مردم مبناي هر نوع تصميم گيري و سياستگذاري توسط مديران در اين حوزه مدنظر قرار بگيرد و شواهد عيني مبتني بر ريل‌گذاري جديد براي آينده بهتر و خروج از روزمرگي را شاهد باشيم. اين اطمينان‌آفريني مي‌تواند در حوزه‌هاي اقتصادي، اجتماعي باشد و در نهايت هر تصميمي که در اين حوزه گرفته مي‌شود، بايد به حفظ و ايجاد و تقويت تعادلي که همه ما براي زندگي در جامعه به آن نياز داريم، کمک کند. بدون شک اين تعامل در عرصه‌هاي اقتصادي، شغل، آموزش، خانواده، امنيت، ديپلماسي‌ها مي‌تواند کمک کند تا رضايت و اميد افزايش پيدا کند. طبيعتا در چنين شرايطي تنش‌هاي کمتري را تجربه مي‌کنيم، اعتماد به مديران بيشتر مي‌شود، لذت بردن از زندگي افزايش پيدا مي‌کند و باانرژي‌تر براي ايجاد آن تعادل و رسيدن به آن نقطه مطلوب حرکت و کار و تلاش مي‌کنيم. معتقدم از زمان‌مان بهتر مي‌توانيم استفاده کنيم و از منابع‌مان بهتر مي‌توانيم بهره‌مند شويم تا از اين روزمرگي به نوعي خارج شويم. روزمرگي مي‌تواند افسردگي‌ها و اختلالات را در جامعه افزايش دهد. تا دير نشده چشم‌اندازي را ترسيم کنيم، ريلي را با بهره‌گيري از مديران متخصص‌تر در هر حوزه بگذاريم تا با تغيير و اتخاذ سياستگذاري‌هاي مناسب، اميد را در جامعه هر روز بيش از ديروز بيافرينيم.