دو بال پرواز

معني و مفهوم ديپلماسي اقتصادي اين است: سياست خارجي بايد به گونه‌اي طراحي شود که امنيت و آرامش لازم را براي پيشبرد اهداف و توسعه اقتصادي فراهم کرد. هشياري سياست خارجي اين است که از اهرم ديپلماسي براي اقتصاد و از اهرم اقتصاد براي سياست استفاده شود. براي مثال چين موفق‌ترين کشورها در سال‌هاي اخير بوده است چرا که به درستي جهت سياست‌خارجي خود را در راستاي تامين منافع اقتصادي قرار داده است نکته مهم اين‌که همه کشورها به دليل جهش اقتصادي‌شان از ديپلماسي اقتصادي استفاده مي‌کنند البته ناگفته نماند ديپلماسي اقتصادي زماني قابل اجراست که يک کشور اعتقاد به ديپلماسي به معني و مفهوم مذاکره، تعامل و بده بستان براي از بين بردن تنش‌ها وجود داشته باشد و به تعبيري توسعه اقتصادي يکي از اولويت‌‌هاي دستور کار ملي حکمرانان‌شان باشد بر همين اساس کساني که مي‌خواهند ديپلماسي اقتصادي را پيش ببرند ابتدا بايد يک ديپلمات باشند چرا که ديپلماسي مهم‌ترين ابزار و وسيله پيشبرد اهداف اقتصادي‌ست. توسعه و پيشرفت اقتصادي به آرامش و امنيت نياز دارد. براي مثال سرمايه‌گذار در هيچ جاي دنيا در يک فضاي پُر تنش نمي‌تواند اهداف خود را پيش ببرد و اين يک واقعيت غير قابل کتمان است. اگر کشوري به معني و مفهوم واقعي کلمه به دنبال پيشرفت و توسعه اقتصادي باشد قاعدتا ابزار قوي براي دسترسي به توسعه اقتصادي، سياست‌خارجي‌شان است تا به دنيا ثابت کند کشورش فضاي امن سرمايه‌گذاري‌ست. بنابراين با پذيرش اين نکته مهم متوجه مي‌شود زيرساخت‌هاي ادبيات توسعه‌اي فرمولي مشترک و جهاني دارد؛ همان‌طور که چين بعد از مائو به اين فرمول اقتصادجهاني تمکين کرد و نتيجه آن اين شده که اکنون جزو کشورهاي پيشرفته اقتصادي در جهان است به همين دليل است که مي‌تواند از قدرت اقتصادي‌اش براي پيشبرد اهداف سياسي استفاده کند. بنابراين بايد پذيرفت توسعه اقتصادي و توسعه سياسي دو بال پرواز و تعادل بخش کشورها در نظام بين‌الملل است اگر هر کشوري در فضاي مطمئن و ايده‌آل اقتصادي و سياسي نباشد ناخودآگاه مورد سوء‌استفاده قدرت‌ها قرار مي‌گيرد. بايد متوجه بود دنياي امروز تحت ادبيات‌هاي مشترک جهاني اداره مي‌شود. نکته مهم اين است دنياي امروز دنياي تامين منافع است بنابراين روابط و بده بستان‌ها بر اساس تامين منافع ملي کشورها شکل مي‌گيرد. وقتي کشوري از نظر اقتصادي در دنياي امروز حرفي براي گفتن نداشته باشد ثروت‌هاي طبيعي کشورهاي‌شان نيز هزينه رشد و توسعه ملت‌هاي‌شان نمي‌شود .