تاثیر تصمیمات سیاسی بر فاکتورهای اقتصادی

اتفاقات و نارضايتي‌هايي که در حوزه مسائل اقتصادي و معيشتي رخ مي‌دهد در دولت دوازدهم آقاي روحاني نيز مطرح بود و به آن دولت نيز انتقاداتي وارد بود اما امروز نيز مثل آن زمان صرفا انتقاد مي‌شود و کمتر راهکار و راه‌حلي ارائه مي‌شود که در حقيقت چه بايد کرد. لذا دولت‌ها در شرايطي هستند که هر کاري کنند عده‌اي به آنها ايراد مي‌گيرند. اگر يارانه‌ها را حذف کنند با اعتراضاتي روبه‌رو مي‌شوند که اساسا چرا يارانه‌ها را حذف کرديد و اگر حذف نکنند و رويه سابق را ادامه دهند عده ‌ديگري معترض مي‌شوند که چرا دولت به سمت حذف يارانه‌ها نرفته است. منتها زماني که مسائل حاشيه‌اي پيش مي‌آيد و اظهار نظراتي که برخي انجام مي‌دهند خودش به حاشيه دامن مي‌زند. مثلا گفته مي‌شود که سالانه 3ميليون تن آرد از کشور خارج مي‌شود. خب با اين اوصاف دولت براي مقابله با اين مساله چه کرده و راهکار عملي و اجرايي دولت براي حل اين مساله چيست؟ مگر نمي‌گويند که مردم را از هر گزندي حفظ مي‌کنيم پس چطور مي‌شود که چنيني اتفاقاتي مي‌افتد. مثل اينکه 20 ميليارد نخ سيگار به صورت قاچاق وارد کشور مي‌شود و هيچ‌کس نمي‌گويد که اينها از کجا مي‌آيد. اينکه يکدفعه شاهد گراني‌هايي در حوزه نان و آرد که جزو نخستين مايحتاج معيشتي مردم است هستيم به نظر مي‌رسد که چندان جاي توجيهي نداشته باشد. هر چند که برخي استدلال مي‌کنند که نان فانتزي براي پولدارهاست و گراني آن اشکال ندارد. اما مي‌بينيم قيمت ماکاروني که براي همه اقشار جامعه است و همه مصرف دارند به يکباره 3 برابر مي‌شود و به نظر مي‌رسد. ضمن اينکه در کشور ما اسراف به حداکثر در همه زمينه‌ها وجود دارد و در حالي که ما تحريم هستيم دولت‌ها از جمله دولت پيشين خواسته و مي‌خواهند که همه چيز را براي مردم خوب جلوه دهند. در حالي که بايد بدانيم مسائل اقتصادي ناشي از تصميم‌گيري‌هاي سياسي بسيار اثر دارد. مجلس و دولت شعارشان اين بود که معيشت مردم را بهبود مي‌بخشيم در حالي که وضعيت بد‌تر شده است. البته اين طبيعي است و اينگونه نيست که نخواهند مسائل را حل کنند بلکه فاکتورهاي اقتصادي و تصميمات سياسي که بر اين فاکتورها تاثير مي‌گذارد به حدي قوي است که نه اين دولت و نه دولت‌هاي ديگر قادر به حل مسائل نيستند. امروز دولت آقاي رئيسي در مورد کالاهايي که حساس است و به زندگي و معيشت مردم بستگي دارد را واقعا سهميه بندي کنند و هيچ اشکالي هم ندارد. بارها گفتيم که بايد سهميه بندي صورت گيرد تا مردم به کم مصرف کردن عادت کنند اما گوش شنوايي نبود. امروز هم نبايد شعارهايي داد که نتوان به آن عمل کرد.