نکاتی درباره «پای پرانتزی»

هنگامي‌که فرد قوزک پاي خود را در حالت ايستاده به‌هم متصل کند و فاصله‌ بين زانوهاي فرد، از حالت طبيعي بيشتر باشد، در اين حالت فرد دچار ژنوواروم (genu varum) يا پاي پرانتزي است. بازه‌اي انحراف 5 تا 7 درجه‌اي طبيعي است و بيش از آن به‌عنوان پاي پرانتزي در نظر گرفته‌ مي‌شود. پاي پرانتزي در دوران پس از تولد تا 2 سالگي، پديده‌اي طبيعي است که جاي نگراني چنداني ندارد اما تداوم اين حالت پس از 2 سالگي نياز به درمان خواهد داشت. علت ايجاد پاي پرانتزي در دوران نوجواني مي‌تواند راشيتيسم باشد. راشيتيسم يک بيماري است که در آن به‌علت کمبود ويتامين D ساختار استخوان نرم و منعطف مي‌شود. در بزرگسالان، آرتروز مي‌تواند هم علت و هم معلول پاي پرانتزي باشد، زيرا زماني‌که غضروف داخل زانو تخريب شود، مي‌تواند باعث خميدگي زانو به‌سمت بيرون شود که در نتيجه‌ اين پديده، آسيب بيشتري به زانو وارد مي‌شود. به‌صورت عمومي، اين مشکل در دوران جواني يا نوجواني ممکن است با علائمي به‌جز علائم ظاهري همراه نباشد اما در بزرگسالي، در قسمت داخلي زانو ايجاد درد کند. همچنين با گذر زمان، پاي پرانتزي درمان‌نشده مي‌تواند منجر به درد مفاصل از جمله هنگام راه‌رفتن شود. همچنين پاي پارانتزي ممکن است ايجاد بريدگي و پارگي در غضروف زانو را سبب شود که در نهايت مي‌تواند به مشکلات ديگري مانند آرتروز زانو منجر شود. درمان پاي پرانتزي به‌دليل ايجاد آن وابسته است. در بزرگسالي و در صورتي که پاي پارانتزي ايجاد درد نمي‌کند، معمولا نياز به مراجعه به پزشک نيست. در صورتي‌که پاي پرانتزي در مراحل اوليه و سنين پايين ايجاد شود و دليل آن راشيتيسم باشد، به‌سادگي و با مصرف ويتامين D يا کلسيم مي‌تواند درمان شود. تنها راه درماني پاي پارانتزي در بزرگسالي، جراحي است. معمول‌ترين روش جراحي به‌کاررفته، استئوتومي استخوان درشت‌ني است. اين روش از جمله در افراد جوان که مبتلا به آرتروز نيستند به‌کار مي‌رود. در اين روش، استخوان درشت‌ني به قطعاتي تبديل مي‌شود و سپس اين قطعات با تغييرشکل به حالت صاف، در محل خود سفت مي‌شوند. اگر فردي دچار پاي پرانتزي باشد، استئوتومي مي‌تواند علاوه بر ترميم کج‌بودن استخوان، از جراحي تعويض کامل مفصل زانو جلوگيري کند يا آن را به تاخير بيندازد.