تناقض‌ها جامعه کُش است...

یکی از موضوعاتی که جوامع را به فضای شک و تردید و بی‌‌اطمینانی نسبت به مسئولان می‌بَرد، سیاست‌های خرد و کلانی‌ست که با انواع و اقسام تناقضات درونی همراه است. جوامع به واسطه فناوری و تکنولوژی نسبت به هم خویشی نانوشته پیدا کرده‌اند. بنابراین گردش آزاد اخبار و اطلاعات بدون دخل و تصرف حکمرانان در دسترس ملت‌ها قرار می‌گیرد و به تعبیری مصداق ضرب‌المثل دیر و زود دارد اما سوخت و سوز ندارد هستند. پس در چنین واقعیتی که جوامع دیر یا زود به اخبار و اطلاعات سرّی و یا عادی دست پیدا می‌کنند حکمرانان و سیاستمداران هوشمند تلاش می‌کنند تمام تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌های‌شان با پشتوانه و همراهی اکثریت ملت باشد. بنابراین تاکتیک و استراتژی‌شان با ملت‌های‌شان در خصوص سیاست‌های خارجی بر اساس راستی و صداقت است و اگر هم قرار به سیاست‌ورزی باشد تلاش می‌کنند سیاست‌ورزی‌ها بین دولت‌ها جاری و ساری باشد! حکمرانانی که دچار سوء‌ظن ملت‌شان می‌شوند، نمی‌توانند جامعه را نسبت به سیاست‌های داخلی و خارجی‌شان همراه کنند بنابراین در هر موضوعی که اکثریت ملت پشتوانه تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌های حکمرانان نباشند آن موضوع پایان خوشی نخواهد داشت. مقدمه فوق صرفا جهت اطلاع است! اما ملت ایران هم تافته جدا بافته از دیگر ملت‌ها نیست. بنابراین آنان دوست دارند در هر شرایطی مورد توجه و همچنین اطمینان حکمرانان باشند. برای مثال امیرعبداللهیان بیان کرد: اگر لازم باشد با آمریکا مستقیم مذاکره خواهیم کرد، اگر چه این نقل قول تکذیب شد اما چنین تاکتیکی را دولت روحانی هم در حال پیش بردن بود! پس چرا مجلس و برخی سیاستمداران خرد و کلان با آن تاکتیک مخالفت کردند؟ ملت می‌گوید: آمریکا همان آمریکاست پس چرا مذاکرات برجام در دولت روحانی به تعبیری حرام و در دولت رئیسی حلال شده است؟ سوال مهم‌ترشان این است؛ چرا ملت باید هزینه دعواهای سیاسی‌تان را بپردازد؟ مسئولان متوجه باشند چنین تناقضاتی به تعبیری جامعه کُش است و مثل تیری قلب باور و اطمینان جامعه را سوراخ می‌کند! اگر مسئولان نسبت به هر گونه تناقض، ابهام و اتهامی پاسخگویی صحیح نداشته باشند به تعبیری پشتوانه اکثریت را از دست می‌دهند. نکته مهم این است حکمرانان جوامع بدون ملت‌های‌شان شبیه به اسلحه بدون فشنگ می‌شوند و کارکرد موثرشان را در نظام بین‌الملل از دست می‌دهند. دولت‌ها در مذاکره با دولت‌ها در نظام بین‌الملل عقبه اجتماعی و به تعبیری پشتوانه مردمی که مهم‌ترین سرمایه و ثروت است را مورد محاسبه قرار می‌دهند. بنابراین اگر دولتی در مذاکرات بین‌المللی پشتوانه ملت را نداشته باشد، دست بالا را نخواهد داشت! در دنیای امروز و مخصوصا در جوامع در حال توسعه و یا کمتر توسعه یافته انتقال صفات و خصلت‌ها از ناحیه ملت‌ها به حکمرانان است بر همین اساس قوانین نانوشته در نظام بین‌الملل اصالت را به ملت‌ها می‌دهد، چراکه می‌دانند دولت بدون ملت تهی از معنی و مفهوم است پس در چنین واقعیتی وظیفه مسئولان این است که هیچ‌گونه ردپایی از تناقض و تناقضات برای ملت باقی نگذارند چراکه تناقضات جامعه کُش است.